τοὺς ὄνυχας, παρὰ νὰ ἐπιχειρήσητε τὴν ἀνακάλυψιν τῶν περιέργων αὐτῶν κυρίων, οἱ ὁποῖοι καλοῦνται ἁρμόδιοι!
Πρωΐαν τινὰ μὲ ἀφύπνισαν σφοδροὶ γδοῦποι ἀξίνης, ἔξω ἐπὶ τῆς ὁδοῦ. Ἠγέρθην, προέκυψα τοῦ παραθύρου καὶ εἶδον.
Ἦσαν ἐργάται σκάπτοντες ἐν σπουδῇ καὶ ἀνοίγοντες εὐρεῖαν τάφρον ἐγκαρσίως ἐν τῇ διασταυρώσει τῶν δύο ὁδῶν.
Ἔτριψα τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀπορῶν, διότι ἤμην βέβαιος
ὅτι οὔτε παραμοναὶ δημοτικῶν ἐκλογῶν ἦσαν, οὔτε ἡ οἰκία κανενὸς δημοτικοῦ συμβούλου ἔκειτο ἐκεῖ που πλησίον, διὰ νὰ δικαιολογῆται ἡ ἐξαιρετικὴ αὕτη πρόνοια τῆς Δημαρχίας.
Ἠρώτησα εἰς τί ἐχρησίμευεν ἆρά γε ἡ ὀρυσσομένη τάφρος, ἀλλ’ οἱ ἐργάται ἀνεγείροντες τοὺς ὤμους ἀπήντων στερεοτύπως:
— Δὲν ’ξέρομε· ἔτσι μᾶς διέταξαν!…
Τοὺς εἶχον δηλαδὴ διατάξει οἱ ἁρμόδιοι. Ἀλλὰ τί πρόκειται τάχα, ἐσκεπτόμην κατ’ ἐμαυτόν, νὰ κατασκευάσουν ἐδῶ;
Οἱ γείτονες ἔκπληκτοι καὶ αὐτοὶ διὰ τὸ ἀσύνηθες συμβὰν διηρώτων ἀλλήλους καὶ κατέφευγον εἰς ποικίλα συμπεράσματα.
