ΧΥΝΩ ἓν δάκρυ κ’ ἐγὼ εἰς νωπὸν καὶ πολύδακρυν τάφον,
Ὅπου κατέρρευσε χθές, µαρανθέν, χαριτόβρυτον πλάσμα
Καὶ τοῦ φιλτάτου μου πᾶσα ἐλπὶς καὶ χαρὰ κ’ εὐτυχία·
Ὅπου θερμὰ διεχύθησαν δάκρυα πόνου ἀμέτρου
Καὶ συγγενῶν συνεστέναξαν τόσαι πληγεῖσαι καρδίαι.
Ἦν ἡ λαμπρὰ Ἀντωνίνα θνητὴ ἀδελφὴ τῶν ἀγγέλων,
Πρότυπον κάλλους καὶ πλήρης ζωῆς καὶ μυρίων θελγήτρων,
Ἐρατεινὴ Νηρηΐς, ῥοδινή, ὡς τὸ κάλλιστον ῥόδον,
Εἰς τὸ ἀκμάζον της ἔαρ ἀκόμη εὐδαίμων νεότης·
Μ’ ὅλα τὰ δῶρά της εὔνους ἡ φύσις την εἶχε κοσµήσει.
Εἰς τὸ ὡραῖον δ’ ἐκεῖνο, τὸ πάγκαλον, σῶμα ἐνῴκει
Ὡραιοτάτη ψυχή, εὐγενὴς καὶ καλλίστη καρδία,
Πᾶσ’ ἀρετὴ ζηλευτὴ καὶ τοῦ πνεύματος λάμψις καὶ χάρις.
Ὄνειρον ἦτο γλυκύ, ἰδεῶδες καὶ ἔμπνευσις θεία
Καὶ ὑψηλὴ ποιητοῦ ἢ ἐνθέου τινὸς καλλιτέχνου.
Τρισευτυχὴς διεγέλα φαιδρὰ ἡ γλυκεῖα ζωή της
Ἐν ἀμοιβαίᾳ λατρείᾳ πιστοῦ καὶ φιλτάτου συντρόφου·
Μέλι καὶ γάλα διέρρεον ὅλ’ αἱ χρυσαῖ της ἡμέραι,
Ὑπὸ τὸ θάλπος λαμπρᾶς εὐμαρείας καὶ θείας εὐδίας.
Ἦτο ἀστὴρ τ’ οὐρανοῦ χρυσαυγὴς καὶ χαρίεσσα Ἶρις.
