εἰς τὰς μικράς σας χεῖρας τὰ λιανοκέρια, τὰ κόκκινα αὐγά, φιρίροντες, παίζοντες, εὐθυμοῦντες εἰς τὸ μικρὸν πλάτωμα· οὐδὲ θ’ ἀκούσω τὸ ἁρμονικὸν καὶ εὔηχον τοῦ Παπᾶ-Στέλιου «Χριστὸς-Ἀνέστη.» Κατὰ τὴν ἐρχομένην ἑορτὴν τοῦ ἀγαπητοῦ σας Λουμπαρδάρη, δὲν θὰ σᾶς ἴδω συνάζοντας ἐναμίλλως ἐκ τοῦ σταύλου, ἐκ τῶν πέριξ τῆς γειτονιᾶς τὰ ἄχυρα, τὰ ξυλαράκια, ταὶς κληματόβεργαις, καὶ πηδῶντας ἐν ἀλαλαγμῷ, τέρποντι τὴν καρδίαν μου, ταὶς φουγγαριές σας.
Χαίρετε, ὅλοι· χαίρετε!
Ἡ οἰκία πρὸ ὀλίγου ἐκενώθη καὶ ἡ κλεὶς παρεδόθη. Ἡ νὺξ ἐπῆλθεν ἤδη, καὶ τὰ φῶτα ἐν τοῖς ἐργαστηρίοις καὶ ταῖς οἰκίαις ἀνήφθησαν. Περιφέρομαι μόνος ἐν ταῖς ὁδοῖς, καὶ καταλήγω, μετὰ δίωρον ἀνὰ τὴν πόλιν περιπλάνησιν, εἰς τὴν πλατεῖαν τοῦ «Ποιητοῦ.» Δὲν εἶχον εἰσέτι δειπνήσει. Ἀνέρχομαι τὴν πρὸς Ἅγιον Γεώργιον μικρὰν ὁδόν· κάμπτω πρὸς ἀριστερὰν καὶ διευθύνομαι πρὸς τὴν στενωπὸν τὴν ἄγουσαν εἰς Ἅγιον Νικόλαον τῶν Γερόντων. Ἐντὸς τριῶν λεπτῶν εὑρίσκομαι πρὸ τῆς θύρας τῆς οἰκίας μου. Ἐγείρω τὴν δεξιάν, ὅπως σύρω τὸ μικρὸν σχοινίον καὶ σημάνω τὸν κωδωνίσκον· ψαύω ἐπὶ τῆς θύρας, πλὴν τὸ σχοινίον δὲν ὑπάρχει… Ἴσως ἐκόπη — ἐσκέφθην — καὶ δὲν ἦτο ἡ πρώτη φορά, καθ’ ἣν τοῦτο συνέβαινε. Δράττω ἀμέσως τὸ ῥόπτρον· κρούω δίς, τρίς· ἡ θύρα δὲν ἀνοίγεται. Νὰ ἦλθον, ἆρά γε, τοσοῦτον ἀργά, καὶ ἡ ὑπηρέτρια ἀπεκοιμήθη; Ἐξακολουθῶ νὰ κρούω δυνατώτερα, ὅταν ἐκ τῆς οἰκίας διέρχεταί τις, ὅστις βεβαίως δὲν θὰ μὲ ἀνεγνώρισε.
— Μὴ χτυπᾶτε, κύριε — μοῦ λέγει — δὲν κάθουνται πλέον ἐδῶ: ἐκουβαλιστήκανε σήμερα.
— Ὤ, σᾶς εὐχαριστῶ — ἐψέλλισσα, καταπνίξας στεναγμὸν — καληνύκτα σας… Καὶ κατηφὴς τρέπομαι, διὰ τῆς Δημοσίας Βιβλιοθήκης, τὴν πρὸς τὴν Μητρόπολιν ἄγουσαν.
Την πρωίαν ἀφυπνιζόμενος, μετ’ ἀνήσυχον καὶ διακεκομμένον ὕπνον, ἔφερον περὶ ἐμὲ τὰ βλέμματα καὶ ἠρώτων ἐμαυτὸν
