ρήσει, καὶ ὅστις παραμένει ὄρθιος ἔν τινι γωνία, κρατῶν τὸ ἐπανωφόριον καὶ τὸν πῖλόν μου, μοὶ ἀναγγέλλει ὅτι εἶνε ὥρα ν’ ἀπέλθωμεν. Εἰς τὴν πρόσκλησιν ταύτην ἐνόμισα, ὅτι ἤκουον τὸν λεμβοῦχον, ὅταν πρὸ ὀλίγων ἐτῶν, σύρων ἐκτὸς τοῦ δωματίου τὸ κιβώτιόν μου, μοὶ εἶπεν:
— «Ἀφέντη, ἑτοιμάσου· τὸ βαπόρε ἐμπῆκε!»
Καὶ τὴν στιγμὴν ἐκείνην, ὥς διὰ νὰ ἀναμνησθῶ ἔτι ζωηρότερον τῆς τότε ἀποδημίας μου, ἤκουσα αἴφνης ἐκ τοῦ λιμένος ὀξὺν συριγμὸν πλοίου.
— Πήγαινε, κ’ ἔρχομαι, ἀπήντησα εἰς τὸν ἄνθρωπόν μας βαρυθυμῶν.
— Καὶ ποιὸς θὰ κλειδώσῃ τὸ σπίτι;
— Μίαν στιγμὴν ἀκόμη, Μικέλη! Ἀφῆτέ µε ὀλίγον ἀκόμη. Θέλω νὰ ἀποχαιρετίσω τὴν οἰκίαν μου. — Ἀνέρχομαι εἰς τὴν τερψιθέαν, ἣν σχεδὸν εἶχον λησμονήσει· ἀνοίγω μεθ’ ὁρμῆς τὰ τέσσαρα μικρὰ πράσινα παράθυρα· φέρω περὶ ἐμὲ τὸ βλέμμα, καὶ θεῶμαι τὸ ὕστατον, μετὰ συγκεκινημένης ψυχῆς, τὰ ἀντικείμενα, ἅτινα ἔθελξαν ἐπὶ τόσα ἔτη τὴν ὅρασίν μου. Στρέφω τὸν νοῦν εἴκοσι πέντε ἔτη ὄπισθέν μου, καὶ ἀναπολῶ τὴν ἡμέραν, καθ’ ἤν, ἀνελθὼν ἐκεῖ τὸ πρῶτον, ἐγνωρίσθην μετὰ τῶν πέριξ ἀντικειμένων. Ἐνεθυμήθην ὅτι εἶχον ἱδρύσει τὸ ἐαρινὸν σπουδαστήριον μου· ὅτι κατὰ τὰς θερμὰς τοῦ θέρους ἡμέρας, ἀπολαμβάνων τῆς πρωϊνῆς, δρόσου. ἐμελέτων τοὺς προσφιλεῖς μοι συγγραφεῖς· ὅτι ἐρρέμβασα νύκτωρ ὑπὸ τὸ φέγγος τῆς σελήνης ἢ ὑπὸ τὸν ἔναστρον οὐρανόν. Ἐνεθυμήθην ὅτι, παιδίον, κατέφυγον ἐκεῖ πολλάκις, ὡς εἰς ἄσυλον, ἵν’ ἀποφύγω τὴν ὅπισθέν μου σειομένην ἀπειλητικῶς καὶ ἀπὸ δωµατίου εἰς δωμάτιον καταδιώκουσάν με τιμωρὸν, μάστιγα τῶν γονέων. — Νά· ἡ Χρυσοπηγή, τῆς ὁποίας ἀπὸ τοῦ παραθύρου τούτου ἔβλεπον τὴν πρωΐαν τῆς πανηγύρεως αὐτῆς τὴν Εἰκόνα λιτανευομένην, χαιρετώµενος καὶ ἀνταλλάσσων μετὰ τῶν γειτονισσῶν τὸ: «καὶ τοῦ χρόνου!» Ἰδοὺ ἡ Πικριδιώτισσα καὶ τὰ ἀμφιθεατρικῶς ὑπ’ αὐτὴν κείμενα σπητάκια. Ἰδοὺ ὁ Σκοπὸς μὲ τὰ ἄσπρα πανιά· ἰδοὺ ἐν ἀποστάσει τὸ κωδωνοστάσιον τοῦ Ἁγίου μας μὲ τὸν πυραμοειδῆ τροῦλον, καὶ παρεκεῖ ὁ ὡς ἀπὸ τῶν κυμάτων ἀναδυόμενος Ἅγιος Χαραλάμπης. Νὰ ἡ ἐρυθροβαφὴς κορυφὴ τοῦ κωδωνο-
