τῆς εὐγενείας καὶ καθαρότητος ἥτις πρέπει εἰς τὴν ποίησιν, οὗσαν τὴν ὑψίστην τῆς γλώσσης καλλιτεχνίαν. Ὁ Ἰάκ. Ῥίζος ὁ Νερουλὸς, δικαίως θαυμάζων τὴν μετάφρασιν αὐτοῦ τῆς Φαίδρας τοῦ Ῥακίνου, ἔγραψε δι’ αὐτὴν τὸ ἑπόμενον ἐπίγραμμα:
«Ὁ Ῥίζος ὁ Ἰάκωβος μετέφρασε Ῥακῖνον,
Αὐτὸν ἐκεῖνος, ἢ αὐτὸς μετέφρασεν ἐκεῖνον.»
Καὶ ἐν μεταγενεστέροις δὲ χρόνοις οὐδέποτε ἐπαύσατο περὶ τὴν ποίησιν ἀσχολούμενος, καὶ μετέφρασε καὶ ἄλλα δράματα, ὡς τοῦ Ῥακίνου τὴν Ἀνδρομάχην, καὶ ἔγραψε καὶ πρωτότυπα (τὸν Κόρεσσον), ἀνταποκρινόμενα κατὰ τὸν τύπον καὶ τὰ ἐξωτερικά των πλεονεκτήματα πρὸς τὰς μεταφράσεις του. Ἓν δὲ τῶν δραματικῶν τούτων ἔργων του ἐστὶν ἡ «Ἐπάνοδος τῶν Μουσῶν», δραματικὴ σύνθεσις εὐφυεστάτη, πνέουσα ποίησιν καὶ πατριωτισμὀν. Ἔργον δὲ σπανίας ἀξίας δι οὗ ἐπλούτισε τὴν Ἑλληνικὴν φιλολογίαν, ἐστὶν ἡ δίτομος μετάφρασίς του τῆς Αἰνειάδος τοῦ Βιργιλίου εἰς ἑξαμέτρους ἐντελεστάτους, καὶ ἐκαστὸν εἰς ἕκαστον τοῦ πρωτοτύπου ἀνταποκρινομένους. Ἐξεδόθη δὲ τὸ ἀριστοτέχνηµα τοῦτο ἐν Κωνσταντινουπόλει, μετὰ τὸν θάνατον τοῦ μεταφραστοῦ, συμβάντα τῷ 1855, ἐνῶ ἠσχολεῖτο περὶ τὴν ἔκδοσιν τῶν Ἑλληνικῶν του. Τὸν τρίτον τόμον αὐτῶν τῷ ἔφεραν, μόλις ἐκδοθέντα, ἐκ τοῦ τυπογραφείου τοῦ Ἀντωνιάδου, καὶ λαβὼν δ’ αὐτὸν εἰς τὰς χεῖράς του, τὸν εἶδεν ἐλαφρῶς μειδιάσας, καὶ τὸν ἀπέδωκεν εἰπὼν γαλλιστί: «Œuvre posthume!» Τῷ ὄντι δὲ τῇ ἐπαύριον τὴν πρωΐαν παρέδωκε τὸ πνεῦμα. Ὁ ἐκδότης παρέλειψεν ἔκτοτε τὴν ἔκδοσιν καὶ τοῦ τετάρτου τόμου, περιέχοντος τοὺς ὀνομαστικοὺς πίνακας, οὓς ὁ συγγραφεὺς εἶχε παρασκευάσει.
Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ τῶν ὀλίγων τούτων βιογραφικῶν σηµειώσεων παρατίθεμεν ᾧδε τὸ κάτωθι ποίημα, μεστὸν χάριτος καὶ τρυφερότητος, τὸ ὁποῖον μετ’ ἐνδιαφέροντος, ἐσμὲν βέβαιοι, θὰ διέλθωσιν οἱ ἀναγνῶσται τοῦ Ἡμερολογίου, οὐ μόνον διότι τυγχάνει ἄγνωστον σχεδόν, καθὸ ἀποσπασθὲν ἐκ συλλογῆς πρὸ ἑξηκονταετίας περίπου ἐκδοθείσης, ἀλλὰ καὶ διότι ἀναφέρεται πρὸς τὸν υἱόν του Ἀλέξανδρον, τὸν πολιὸν τουτέστι πατριάρχην τῆς νεωτέρας ἑλληνικῆς φιλολογίας, τὸν πρύτανιν
