πατὴρ τοῦ Ἰακώβου Ῥίζου τοῦ Ῥαγκαβῆ ἣν Γεώργιος, υἱὸς Ἰακώβου, καὶ ἔγγονος Ἐμμανουήλ, κοινῶς λεγομένου Μανὲ, υἱοῦ Ἀνδρονίκου, τοῦ Μεγάλου Ῥήτορος τοῦ Πατριαρχείου, ὃν ὁ Καντεµίριος λέγει «ἐκ τοῦ εὐγενοῦς οἴκου τῶν Ῥαγκαβῆ» (de la noble famille des Rangabé), αἰνιττόμενος προφανῶς τοὺς ἀπογόνους τοῦ Αὐτοκράτορος τῆς ι′ ἑκατονταετηρίδος, ὧν εἷς ἵδρυσε καὶ την ἐν Ἀθήναις, κατὰ τὴν ὁδὸν τῶν Τριπόδων, φερώνυμον αὐτοῦ ἐκκλησίαν Ἁγίου Νικολάου τοῦ Ῥαγκαβῆ.
Μήτηρ τοῦ Ἰακώβου ἦν ἡ μεγάλου σεβασμοῦ ἐν Φαναρίῳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπολαύουσα Ῥαλοῦ, ἀδελφὴ τοῦ ἡγεμόνος Ἀλεξάνδρου Σούτσου, τοῦ τελευταίου ἄρξαντος ἐν Βλαχίᾳ πρὸ τῆς Ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως. Πρὸς πάππου δὲ θεία του ἦν ἡ κ. Τωαννίτη, ἥτις διὰ τὴν κατ’ ἐκείνους τοὺς χρόνους σπανίαν παιδείαν της ἐξόχως. ἐξετιμᾶτο καὶ ὑπὸ τῶν τότε ἐν Κωνσταντινουπόλει ἑδρευόντων ξένων διπλωματῶν, καὶ παρ’ ᾗ διετηροῦντο τὰ ἀποδεικτικὰ ἔγγραφα τῆς καταγωγῆς τῆς οἰκογενείας.
Ὁ Ἰάκωβος, γεννηθεὶς περὶ τὸ 1780, ἔλαχεν, ὡς οἱ πλεῖστοι τῶν τότε Φαναριωτῶν, ἐπιμελεστάτης ἀνατροφῆς, ἐγκρατέστατος ὢν τῆς τε Ἑλληνικῆς καὶ τῶν ξένων φιλολογιῶν, μάλιστα δὲ τῆς Γαλλικῆς· καὶ τῶν Ἀσιατικῶν γλωσσῶν, τῆς Ὀθωμανικῆς, τῆς Περσικῆς καὶ τῆς Ἀραβικῆς ἐντριβέστατος προσέτι γενόμενος.
Τὸν θεῖόν του ἡγεμόνα Σοῦτσον εἰς τὴν πρώτην αὐτοῦ Αὐθεντείαν παρακολουθήσας, ἔλαβε παρ’ αὐτοῦ τὸν βαθμὸν Κο-
