πρὸς αὐτὴν τὴν συνήθη παρηγορίαν, τὴν ὁποίαν ἤκουσεν ἐκείνη κινοῦσα τὴν κεφαλὴν μελαγχολικῶς.
Μίαν ἡμέραν τὰς συνήντησα εἰς τὰ νεκροταφεῖα ὅλας· συνεπληροῦτο ἑπταετία ἀπὸ τοῦ θανάτου τῆς μητρός των.
Ἐκεῖ ἐντὸς τῆς οἰκίας των, ὅπου τα πάντα ἦσαν ὠχρὰ καὶ μελαγχολικὰ δὲν ἄφιναν μεγάλην ἐντύπωσιν· ἀλλ’ ἐδῶ ἐν μέσῳ τῆς γελώσης φύσεως, ἐν μέσῳ ἄλλων ζώντων πλασμάτων ἡ ἀντίθεσις ἦτο καταπληκτική. Ἐνόμιζε κἀνεὶς ὅτι ἐξῆλθον ἀπὸ τοὺς τάφους τοὺς ὁποίους ἤρχοντο νὰ ἐπισκεφθῶσι· τόσῳ ἦσαν ὠχραὶ καὶ ἰσχναί. Ἡ Ἑλένη καὶ ἡ Δήμητρα δὲν ἦσαν ὠχραί· μάλιστα ἡ Δήμητρα ἦτο ὡραιοτάτη, ἀλλ’ εἶχον κἄτι τι διαφορετικὸν ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, δὲν ὡμοίαζον τοὺς λοιποὺς κατοίκους τοῦ πλανήτου μας. Αἱ θεῖαι ἦσαν γονυπετεῖς καὶ εἶχον τὴν κεφαλὴν ἐστηριγμένην ἐπὶ τῆς πλακὸς τοῦ τάφου καὶ προσηύχοντο χωρὶς νὰ χύνουν δάκρυα. Εἰς τάφον παρακείμενον ἡ κ. Δόμνα μετὰ τῶν δύο πρεσβυτέρων θυγατέρων της, το ἐπίσης γονυπετὴς καὶ προσηύχετο κλαίουσα· ἦτο ὁ τάφος συζύγου πολὺ ἀγαπητοῦ. Ἡ Δήμητρα ἔβλεπε τὴν πέριξ φύσιν ῥεμβάζουσα καὶ στηριζομένη ἐπὶ τοῦ σταυροῦ ἑνὸς τάφου, ἐνῷ ἡ Ἑλένη ἔβλεπε το πλῆθος καὶ ἐμειδία ὅταν ἔβλεπε κόρας τῆς ἡλικίας της κομψῶς ἐνδεδυμένας νὰ ὁμιλοῦν ἐλευθέρως καὶ νὰ γελῶσι φαιδρῶς.
Ὁ ἱερεὺς ὅστις ἀνεγίγνωσκε τας οἰκείας εὐχὰς ἐσίγησε καὶ ὅλαι ἠγέρθησαν σιωπηλαὶ καὶ κατήρχοντο τὴν ἀνθοστεφῆ ἀτραπὸν χωρὶς νὰ ὁμιλῶσι μεταξύ των. Ἐγὼ μετὰ τῆς μητρός μου τὰς ἠκολουθοῦμεν ἐπίσης σιωπηλαί· μόνον ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν ἐπλησίαζα την Ἑλένην καὶ τῆς ἔδιδα τὰ ἄνθη τὰ ὁποία δι’ ἐκείνην ἐσύναζα.
Μ’ ὅλην τὴν μικρὰν ἡλικίαν μου ἐσκεπτόμην ὅτι ἡ Ἑλένη διὰ νὰ κλαύσῃ τὴν ἡμέραν ποῦ ἡ μητέρα τοῦ Ἀρτέμη τὰς προσεκάλεσε, θὰ ἐπεθύμει πολὺ νὰ ὑπάγῃ. Πῶς ἦτο δυνατὸν νὰ μένῃ εὐχαριστημένη μέσα εἰς ἐκεῖνο τὸ ἀπέραντο σπῆτι εἰς τὸ ὁποῖον ἀντηχοῦσαν τόσῳ πένθιμα οἱ στεναγμοὶ τῶν νευρικῶν θείων καὶ τὸ θρηνῶδες ᾆσμα τῆς Δήμητρος;
Ἡ θεία ἡ μεγάλη ἐφοροῦσε πάντοτε γυαλιά, ἐνῷ κατὰ τὴν περίφημον ἡμέραν ποὺ τας εἶδα εἰς τὸ νεκροταφεῖον δὲν ἐφοροῦσε καὶ τοιουτοτρόπως εἶδα τὰ μάτια της τὰ ὁποῖα ἦσαν κυανά.
