Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
ΔΑΝΑΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ[1]
ΕΙΣ ΚΡΗΤΗΝ
ΧΑΙΡΕ, σεπτὴ γενέτειρα! φεῦ, εἴθε μή μ’ ἐγέννας·
Παῖς ἔτι σ’ ἐγκατέλιπον πρὸς χώρας φεύγων ξένας.
Σ’ ἐπαναβλέπω πολιὸς πλὴν τὴν καρδίαν νέος,
Γεραίρων τὸ δακρύβρεκτον κ’ αἱμοσταγές σου κλέος.
Ὄχι, ἐψεύσθην — σύγγνωθι ἀθώαν ψευδορκίαν —
Εἶμ’ ἡ σκιὰ τοῦ τέκνου σου, σκιὰ χωρὶς καρδίαν.
Την ἔθαψα εἰς ξένην γῆν, μακράν, παρὰ τὸν Αἶνον,[2]
Ὑπὸ μνημεῖον δάνειον καὶ ὑπὸ χῶμα ξένον
Κ’ εἰς τὰς ἀγκάλας τῆς μητρὸς προσῆλθον τραυματίας
Ἀνάγκην ἔχων θωπειῶν, ἀλλ’ ὄχι θεραπείας.
Θέλω δριμὺ τὸ ἄλγος μου, θέλω τὸ τραῦμα χαῖνον·
Τὸ μόνον μου εἶν’ ἀγαθὸν τὸ ἔτι ἀπομένον.
Τὸ ἄλγος μὲ κατέστησεν ἄξιον σοῦ, Δανάη·
Ἐν τῷ ἀδόλῳ του πυρὶ πᾶν ἄγος μου ἐκάη
- ↑ ΣΗΜ. Οἱ ἀναγνῶσται τοῦ Ἡμερολογίου ἐνθυμοῦνται καὶ διατελοῦσι» εἰςέτι — δὲν ἀμφιβάλλομεν — ὑπὸ τὴν θλιβερὰν γοητείαν τῶν ἐν τῷ περυσινῷ τόμῳ τοῦ 1891 καταχωρηθέντων ἐλεγείων ὑπὸ τὸν τίτλον «Δανάης Μνημόσυνα» τοῦ. ἐν Σύρῳ διαπρεποῦς καὶ συμπαθεστάτου ἰατροῦ κ. Ν. Μύρωνος. Ὁ δύσμοιρος πατὴρ δὲν ἔπαυσε νὰ θρηνῆ τὸν σκληρῶς ἀναρπαγέντα ἄγγελόν του, τὴν Δανάην τον, ἐξακολουθεῖ δὲ οἴμοι! νὰ διακρυσταλλοῖ εἰς στίχους πυρίνους τὰ δάκρυα τῆς πληγείσης πατρικῆς του καρδίας. Τὸ ὡρκίσθη ἐκεῖ ἐπὶ τοῦ τάφου της! Εἰς τὰς νευρώδεις στροφὰς τοῦ ἄνωθι ποιήματος, ὅπερ εὐμενῶς παρεχώρησεν ἡμῖν πρὸς δημοσίευσιν, ἀνευρίσκει͵ ὁ ἀναγνώστης ὅλην τὴν κάμινον τῆς διττῆς ὀδύνης, ἥτις διακαίει τὰ σπλάγχνα του διὰ τὴν ἀπώλειαν τῆς Δανάης του καὶ τῆς αἱμοσταγοῦς Κρήτης του τὸ μαρτύριον.
- ↑ Ὄρος τῆς Κεφαλληνίας.
