γεῦμα φαγητόν, ὅπερ ἐκεῖνος θ’ ἀναγκασθῇ ἴσως νὰ φάγῃ τὴν δείλην παγερόν. Ἡ καρδία μου πονεῖ εἰς τὴν σκέψιν ὅτι θ’ ἀναγκασθῶ νὰ τὸν τιμωρήσω, καὶ ἐπιθυμῶ, εὔχομαι ὅπως, ὁ διευθυντὴς προλαμβάνων, μοὶ ἀνακοινώση εὐπρόσωπόν τινα λόγον πρὸς δικαιολόγησιν ἐκείνου. Οἱ λοιποὶ μαθηταὶ μαντεύουσιν, ἢ μᾶλλον γνωρίζουσι τὴν ἔλλειψίν του καί με θεωροῦσι προσεκτικοὶ νὰ ἀκούσωσι τὴν ἀπόφασίν μου. Καὶ ἐνῷ ἐγὼ παρίσταμαι ἐκεῖ δικαστής, οὗτινος μετὰ δέους ἀκούουσιν ἐκεῖνοι τὰς ἀποφάσεις, ἔχω ἐνώπιόν μου αὐστηροὺς ἐπικριτάς, οἵτινες ἐνδομύχως ἐξελέγχουσι τὰς πράξεις μου, καὶ οἱ ὁποῖοι ἀφώνως, σιωπηλῶς θέλουσί με κατηγορήσει ἐπὶ μεροληψίᾳ, ἐὰν δειχθῶ πρὸς τὸν σύντροφόν των ἐπιεικής· τὸ δ’ ἑσπέρας θὰ καταγγείλωσιν εἰς τὸ οἰκογενειακὸν δικαστήριον, ὅπερ θέλει, ἴσως, ἐπικυρώσει τὴν ἐτυμηγορίαν των. Καὶ ἡ ἕδρα αὕτη, ἥτις δεσπόζει αὐτῶν καὶ ὑψοῦται ὑπερήφανος ἐν μέτρον ὑπὲρ τὰ θρανία των, μεταβάλλεται πολλάκις εἰς ἑδώλιον κατηγορουμένου!
— «Δεῖξέ μου — τῷ λέγω — τὴν ἀντιγραφήν.
Ἐκεῖνος νεύει κάτω τὴν κεφαλὴν καὶ δὲν ἀπαντᾷ.
— Ἐννοῶ… Θὰ μείνῃς σήμερον νῆστις.
Εἰς τὴν τεσσαρακοστιανὴν ταύτην λέξιν, στοιχηματίζω ὅτι ἡ κνίσσα τοῦ οἰκογενειακοῦ φαγητοῦ διῆλθεν ὑπὸ τὴν ῥῖνά του· ἐξέπεμψε μικρὸν στεναγμόν· ἔρριψε λοξὸν βλέμμα πρὸς τοὺς συμμαθητάς του, καὶ συνήντησε δύο ἐξ αὐτῶν τὸ σαρκαστικὸν μειδίαμα.
Θὰ μείνῃ νῆστις! — ἐσκέφθην κατ’ ἐμαυτόν — ἐνῷ ἐγὼ μετὰ δύο ὥρας θὰ φάγω τὸ αἱμοστάζον μπιφτέκι μου, καὶ θὰ κενώσω ἐν οἰκογενειακῇ διαχύσει τὸ ποτήριόν μου. Νὰ περιμένῃ, δῆλα δή, τὸ πτωχὸν 6 — 7 ἀκόμη ὥρας διὰ νὰ φάγῃ τὸ ἀγαπητόν του φαγητὸν, ἐνῷ ἡ πεῖνα δάκνει ἀπὸ τοῦδε τὸν μικρόν του στόμαχον! Ἀλλ’ ἐκεῖνος, ἐνθυμηθεὶς ἴσως τὴν φιλοστοργίαν τῆς ἀγαθῆς δασκάλας, τῆς τρυφερᾶς ταύτης μητρὸς τῶν μαθητῶν μας, ἥτις θὰ τῷ δώση κρυφίως νὰ φάγῃ, λαμβάνει θάρρος, καί, βέβαιος ὤν ὅτι ἐξησφάλισε τὸ γεῦμα, καταγίνεται, ἀναζητεῖ νὰ ἀνεύρῃ μίαν πρόφασιν, μίαν δικαιολόγησιν, ὅπως ἀποφύγη τὴν ἐν τῷ σχολείῳ γραφικὴν τιμωρίαν.
