δευτέρου θρανίου. Προσέρχεται νὰ εἴπῃ τὸ μάθημα· εὑρίσκεται πλησίον μου, τῷ λέγω ν’ ἀρχίσῃ. Τὸ πρόσωπόν του πορφυροῦται. Μοὶ ἐγχειρίζει τὸ τετράδιον, καὶ ἐνῷ τὸ λαμβάνω, ἡ χείρ του ἤγγισε τὴν ἰδικήν μου· τὴν αἰσθάνομαι ψυχρὰν ὡς κρύσταλλον! Καταλαμβάνεται ὑπὸ δέους καὶ ὅμως οὐδὲν ἔχει πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὑτοῦ ἀπειλητικὸν ἀντικείμενον, δυνάμενον νὰ τῷ ἐμπνεύσῃ τοιοῦτον. Ἐπὶ τῆς τραπέζης μου, ὡς καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν τοῦ σχολείου, πλὴν τοῦ ἐλαφροῦ τετραγώνου κανόνος καὶ τοῦ κονδυλοφόρου, οὐδὲν ἕτερον ὑπάρχει ξύλον. — Ἡ ἀναπνοή του καθίσταται βραδεῖα, οἱ παλμοὶ τῆς καρδίας του ἀκούονται ταχεῖς. Δι’ ὑποτρεμούσης, σβεννυµένης φωνῆς, ἄρχεται λέγων τὸ μάθημα. Διακόπτεται, ἐπαναλαμβάνει τὰ προλεχθέντα· διακόπτεται πάλιν· καταβάλλει ἀγωνιώδη προσπάθειαν ὅπως ἐξακολουθήσῃ· ὑποτονθορύζει λέξεις τινάς, ἃς οὐδεὶς ἀκούει· — ἐκ τοῦ τελευταίου θρανίου ἐνόμισα ὅτι ἤκουσα ἀσθενῆ τινα φωνήν:
« — Δὲν ἀκοῦμε· δυνατώτερα…»
Τὸν γνωρίζω ἐπιμελῆ, πλὴν δειλὸν ἐκ φύσεως· νευροπαθῆ, εὐεντύπωτον. Βλέπω τοὺς ὀφθαλμούς του ὑγραινομένους. Παλαίει, προσκρούει, συντρίβεται εἰς τὰς ὑφάλους τῆς γραμματικῆς… Τείνω πρὸς τὸν ναυαγὸν τὴν χεῖρα· ἐξάγω αὐτὸν τοῦ κινδύνου· τὸν ἐμψυχόνω· ἀναλαμβάνει κἄπως θάρρος. Οἱ γραμματικοὶ κανόνες ἐξέρχονται μεθ’ ἥττονος δυσκολίας τοῦ στόματός του· ἐνίοτε σκαλόνουσιν εἰς τὸν φάρυγγά του καὶ καταπνίγουσι τὴν φωνήν του. Προσέρχομαι καὶ πάλιν εἰς βοήθειάν του· τοὺς ἐξάγω μετὰ χειρουργικῆς δεξιότητος, χωρὶς νὰ προδίδηται τὸ ἐργαλεῖον. Ἀναπνέει, ἐξακολουθεῖ, τελειόνει, ἢ μᾶλλον τελειόνομεν ὁμοῦ τὸ μάθημα — μάθημα βαθμοῦ ὀκτώ, — βαθμεῦ, ὃν διανέμω μετ’ αὐτοῦ, πλέον ἢ ἀδελφικῶς, κρατῶν ἐγὼ διὰ τὸ μερίδιόν μου μόνον τὸ ἓν τέταρτον.
Κληροῦται δεύτερος. Εἶνε ὁ καλόκαρδος, ἀλλ’ ἐπιλήσμων, φυγόπονος μαθητής. Τὸν θεωρῶ ἐγειρόμενον τοῦ θρανίου καὶ προχωροῦντα βραδέως εἰς τὴν ἕδραν. Γνωρίζω ἐκ τῶν προτέρων ὅτι δὲν ἔγραψε τὴν ἀντιγραφήν, ἢ ὅτι ἐλησμόνησε νὰ φέρῃ εἰς τὸ σχολεῖον τὸ τετράδιον. Σκέπτεται τὴν τιμωρίαν, τὴν νηστείαν, καὶ ἐνθυμεῖται ὅτι, ἀναχωρῶν τὴν πρωίαν ἐκ τῆς οἰκίας, εἶδε τὸν πατέρα κομίζοντα ὀρεκτικώτατον διὰ τὸ
