— Παρών — ἀπών — παρών — παρών — παρών — ἀπών — παρών — παρών — παρών — παρών — ἀπών — παρών — παρών. Τρεῖς ἀπόντες, ἓν μάθηµα δι’ αὐτοὺς ἀπολεσθέν, τρεῖς σταυροὶ νὰ σημειωθῶσιν ἐν τῷ καταλόγῳ τῆς βαθμολογίας! Δύο τῶν μαθητῶν ἐτόλμησαν, καὶ ἀρχίζουσι νὰ μοὶ ἐξηγῶσι τὴν μὴ προσέλευσιν εἰς τὸ σχολεῖον τῶν ἀπόντων συντρόφων τῶν, ἕκαστος, ἐννοεῖται, κατὰ τὸ αἴσθημα, ὅπερ πρὸς ἐκείνους τρέφει. Τοῖς ἐπιβάλλω σιγήν. — Δέν μοι εἶνε δύσκολον ν’ ἀνεύρω τὰ αἴτια, ἅπερ ἐκώλυσαν τοὺς τρεῖς ἐκείνους μαθητὰς τοῦ νὰ προσέλθωσιν εἰς τὴν παράδοσιν, καὶ τὰ ὁποῖα συνήθως εἰσίν: Ὁ κουρεύς, ὁ ῥάπτης, ὁ βιβλιοδέτης, ὁ πονοκέφαλος, ὁ δαμαλισμός, ὁ κατηραμένος πονόδοντος!!
Ἐγείρεται εἷς μαθητὴς ἐκ τοῦ θρανίου του, πλησιάζει περιδεὴς τὴν ἕδραν, καὶ κατατίθησιν ἐπὶ τῆς τραπέζης μίαν ἀνθοδέσμην. Προσδέχομαι µετ’ εὐχαριστήσεως καὶ ἄλγους τὸ εὔοσμον δῶρόν του. Τέρπομαι ὀσφαινόμενος τὴν ἡδεῖαν ὀσμὴν τῶν δροσερῶν ἀνθέων, καὶ αἰσθάνομαι μίαν τῶν ἀκανθῶν αὐτῶν νύττουσαν τὴν καρδίαν μου. — Ἐνόησα… Ὁ ἐνώπιόν μου μαθητὴς δὲν εἰξεύρει τὸ μάθημα. Ἤκουσεν ὅτι ἀγαπῶ πολὺ τὰ ἄνθη. Διὰ τῆς τρυφερᾶς, ὡς ἐκεῖνος, προσφορᾶς του, θέλει νὰ μὲ ἐξευμενίσῃ. — Ταλαίπωρον παιδίον· ὁ ἀχάριστος διδάσκαλός σου θὰ ἀνταλλάξῃ τὸ δῶρόν σου δι’ ἑνὸς ἴσως… μηδενικοῦ! Ἐγείρεται ἕτερος· διευθύνεται πρὸς τὴν ἕδραν καὶ καταλείπει μικρὰν ἐξ εὐώδους λευκοῦ χάρτου ἐπιστολήν. Τὴν ἀνοίγω. ἀναγνωρίζω λεπτὸν γυναικεῖον χαρακτῆρα καὶ ἀναγινώσκω:
- «Κύριε Καθηγητά,
«Σᾶς παρακαλῶ νὰ συγχωρήσητε τὸ Νῖκο, ἐὰν δὲν ἠξεύρη σήμερον τὸ μάθημα, ἐπειδὴ χθὲς τὸ ἑσπέρας εἶχε δυνατὸν πονοκέφαλον.»
Την ἐπιστολὴν ταύτην ἀπέσπασαν βεβαίως τὰ δάκρυα τοῦ ἀγαπητοῦ τέκνου. Ὦ ἐπιζήμιον, ὦ τρυφερόν, ὦ φιλόστοργον μητρικὸν ψεῦδος!
Βυθίζω τὴν χεῖρα ἐντὸς τῆς κληρωτίδος, νὰ ἐξάγω ἓν δελτίον. Πάντες ἀνορθοῦσι τὸν λαιμὸν καὶ ἀναμένουσι παλμωδῶς ν’ ἀκούσωσι τὸ ὄνομα. Κληροῦται ὁ τέταρτος τοῦ
