Ἐνταῦθα καταλήγει τὸ ἐπεισόδιον τοῦτο ἀποτόμως, τραχέως, σχεδὸν τραγικῶς…
Βεβαίως ἀγαθὴν ἀνάμνησιν τοῦ ἀρχιμανδρίτου διεφύλαττεν ὁ Ῥουσσώ, ἀφ’ οὗ μετὰ πάροδον τεσσαράκοντα ἐτῶν, ἡ διάσημος ἀλλὰ καὶ δύσκολος γραφίς του δὲν ἐδίστασε νὰ χαράξῃ περὶ αὐτοῦ τὴν λέξιν φιλία. Ἀλλ’ ἐν ποίᾳ γωνίᾳ τῆς γῆς κατέκειντο τότε τὰ ὀστᾶ τοῦ πλάνητος ἀρχιμανδρίτου, ἢ ἂν ἔζη, ἐντὸς ποίου κελλίου ἐξεκόκκιζε διὰ τρεμόντων δακτύλων τὸ καλογηρικόν του κομβολόγιον, κυρτὸς τυµβογέρων, κατάλευκος τὴν γενειάδα, ἡμίσβεστον ἔχων τὸ βλέμμα ὑπὸ τὰς λευκὰς καὶ δασείας ὀφρῦς; Ἂν τὰ γραφόμενα τοῦ Ῥουσσὼ εἰσέδυον μέχρις αὐτοῦ, θὰ παρηγόρουν τὴν γεροντικὴν καρδίαν του διὰ τὰς ἄλλοτε βασάνους, ὁπότε φυγὰς ἐξ Ἑλβετίας, οἱονεὶ ἐν διωγμῷ, στερηθεὶς τῆς ὁμιλούσης δι’ αὐτὸν γλώσσης, διῆλθε τὴν Γερμανίαν, τὴν Οὑγγαρίαν, τὴν Πολωνίαν, διὰ τῶν μέσων τῆς συγκοινωνίας ἅτινα καθίστων τότε ἀτελευτήτους τὰς περιοδείας, ὡς μόνον μέσον συνεννοήσεως ἔχων, διὰ μέσου τῶν ποικίλων λαῶν, τὴν θλιβερὰν μιμικὴν τῶν ἀλάλων!
- Ἐν Ἰένῃ τῆς Σαξοβεϊμάρης, 1 Σεπτεμβρίου 1890.
Αριστοτελησ Π. Κουρτιδησ
Ενας ’παινεῖ τὸν Ἄνθιμο γιὰ τὰ ἐλεγειακά του.
Ἄλλος σοῦ λέει πῶς προτιμᾷ πολὺ τὰ ἐρωτικά του,
Μὰ εἰς τὸ εἶδος, ποῦ κανεὶς δὲν τὸν πλησιάζει ἄλλος,
Εἶνε—γιὰ ’μὲ—τὸ κλέφτικο… ’ς αὐτὸ εἶνε μεγάλος.
[ἐν Ζακύνθῳ]
Υακινθοσ
