| ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ | ΕΛΕΝΗ |
| ΝΙΚΟΛΑΟΣ | ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ |
Ἡ σκηνὴ παριστᾶ αἴθουσαν γυμνὴν ἐπίπλων σχεδόν· τὰ παράθυρα αὐτῆς ἄνευ παραπετασμάτων, ὁ καθρέπτης καὶ αἱ εἰκόνες εἶνε πρὸς τὸν τοῖχον ἀνεστραμμέναι· τὰ μόνα τῆς αἰθούσης ἔπιπλα εἶνε μικρὰ τράπεζα, δύο τρία ἑδώλια καὶ ἀνάκλιντρον. Θύρα εἰς τὸ βάθος καὶ ἕτεραι πλάγιαι.
| ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ | ΝΙΚΟΛΑΟΣ |
Νικολαοσ εἰσερχόμενος καὶ κρατῶν ταξιδιωτικοὺς σάκκους. — Ἆ! δόξα σοι ὁ Θεός, τὸ ηὗρα ἐπὶ τέλους.... Ὀλ ράϊτ!…
Καλομοιρα ἥτις διαθέτει τὰ ἐν τῇ αἰθούσῃ στρεφομένη. — Σὰ νὰ μοῦ ’μίλησαν....
Νικολαοσ κατερχόμενος δεξιᾷ καὶ μετὰ περιεργείας παρατηρῶν τὴν αἴθουσαν· — Μπᾶ!… ἡ θειὰ Καλομοίρα.... Τί κάνεις, κερὰ Καλομοῖρα;
Καλομοιρα θέτουσα τὴν χεῖρα πρὸ τοῦ μετώπου της. — Ποιὸς εἶσαι, παιδάτσι µου, δὲ σὲ λέπω.... γιούρισ’ ἀπὸ ’δῷ νἄχης τὴν εὐχή μου.
Νικολαοσ στρεφόµενος πρὸς αὐτὴν. — Δὲ γνωρίζεις, κερὰ Καλομοῖρα; καλέ, τὸ Νικολάκη σου δὲ θυμᾶσαι;
