τῶν δύο γραφῶν ἐστὶ συνεχεστάτη καὶ ἐν ἐπιγραφαῖς καὶ ἐν χειρογράφοις.
Τῆς ἐν ἀπωτάτοις χρόνοις προφορᾶς της ΕΙ καὶ ὡς Ι ὑπάρχουσι πλεῖστα παραδείγματα, ὡς παρ’ Ὁμήρῳ, εἴκελος καὶ ἴκελος, γείνομαι καὶ γίνοµαι, λείχω καὶ λίχω. Παράγωγον τοῦ φείδομαι ἐστὶ τὸ φιδίτιον. Ἐν ἐπιγραφαῖς πάντων τῶν χρόνων ἀπαντᾶται συνεχέστατα τὸ ΕΙ ἀντὶ τοῦ Ι μακροῦ, καὶ προσέτι καὶ βραχέος ἐνίοτε· ἐν δὲ ταῖς Βοιωτικαῖς ἐπιγραφαῖς τὰ δεύτερα καὶ τρίτα πρόσωπα τῶν ῥημάτων εἰς εις καὶ ει γράφονται διὰ τοῦ Ι (ἄρχις, ἄρχι). Οἱ Λατίνοι δὲ τὸ ΕΙ ἀντικατέστησαν διὰ τοῦ Ι.
Καὶ ἡ ΟΙ εἰς πολλὰς λέξεις ἀνέκαθεν ἀντικαθίστατο διὰ τοῦ Ι, ὡς φλοιὰ καὶ φλιά, γλοιὰ καὶ γλιά, μνοῖον καὶ μνῖον. Ἡ ταυτοφωνία τοῦ λοιμοῦ καὶ λιμοῦ εἶχε συνταράξει πᾶσαν τὴν Ἑλλάδα ἐπὶ τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου. Παρὰ δὲ Λατίνοις ἐν πλείσταις λέξεσι τὸ οι ἐγένετο i (οἶκος = vicus, οἶνος = vinus), καὶ ἐπίσης εἰς τὴν πληθυντικὴν ὀνομαστικὴν τῶν δευτεροκλίτων ἀρσενικῶν.
Ἡ ὡς Ι προφορὰ τῶν τριῶν φωνηέντων η, ι, υ καὶ τῶν δύο διφθόγγων ει καὶ οι ἐκλήθη ἰωτακισμός ὑπὸ τῶν Ἐρασμιτῶν, καὶ προσήφθη εἰς τὴν προφορὰν ἡμῶν ὡς ἐλάττωμα μονοτόνου κακοφωνίας. Ἀλλ’ οὕτω κρίνοντες λησμονοῦσιν ὅτι διὰ τῆς προφορᾶς ἣν ἀποδίδουσιν εἰς τὰς διφθόγγους αϊ, εϊ, οϊ, υϊ, οὗ μόνον δὲν ἐλαττοῦσιν, ἀλλ’ αὐξάνουσι καὶ κατὰ ἕνα (αϊ ἀντὶ ε) τοὺς φθόγγους τοῦ ι. Οὐ δὲ μόνον ὁ ἰωτακισμὸς ὃν θέλουσι ν’ ἀποδώσωσιν εἰς τὴν ἡμετέραν προφορὰν οὐδὲ μακρόθεν δύναται νὰ παραβληθῇ πρὸς τὴν χρῆσιν τοῦ α ἐν τῇ Σανσκριτικῇ, ἀλλὰ καὶ ἄν τις θελήσῃ νὰ παραβάλῃ, ὡς ἡμεῖς ἐπράξαμεν, οἷον δήποτε ἀριθμὸν ἑλληνικῶν στίχων προφερομένων κατὰ τὴν ἡμετέραν καὶ τῶν αὐτῶν κατὰ τὴν Ἐρασμικὴν προφοράν, καὶ ἰσομήκη τεµάχια ξένων γλωσσῶν, θέλει εὕρει ἐν πᾶσι τοῖς ἄλλοις πολὺ συνεχεστέραν τὴν ἐπανάληψιν τοῦ μὲν ἢ τοῦ δὲ τῶν φωνηέντων, παρὰ τὴν τοῦ ι παρ’ ἡμῖν.
Ἡ δὲ προφορὰ τῶν διφθόγγων αυ καὶ ευ ὡς αφ καὶ ευ ἢ αβ καὶ εβ, εἰ καὶ ὑπὸ τῶν Ἐρασμιτῶν ἐπιμόνως ἀμφισβητουμένη, φαίνεται ὅμως προελθοῦσα ἐκ τοῦ ὅτι τὸ εἰς τὸ ἀρχικόν, ἐκ Φοινίκης προελθόν, ἀλφάβητον, μεταγενεστέρως προστεθὲν Υ, ἦν αὐτὸ τὸ δίγαμμα ἐν χρήσει φωνήεντος, ὥστε καὶ ἐν ἐπιγραφαῖς ἀπαντᾶται ΝαFυπακτίων, τραγαFυδός, αFὐτόν, ΤεFῦκρος, κτλ. Ἀλλ’ οὐχ ἧττον οἱ Ἐρασμῖται, παρ’ οἷς ὁ αὐλὸς γίνεται ἄϋλος καὶ αὐτὴ γίνεται ἀϋτή, θριαμβευτικῶς ἡ προσάπτουσι τοῖς ἀντι-
