πρὸς χρῆσιν τῶν διαφόρων σχολείων, κριθέντα ὡς καταλληλότατα διά τε τὸ εὐμέθοδον, τὴν ὀργανικὴν κατάταξιν τῆς ὕλης καὶ τὴν σαφήνειαν τῆς φράσεως, ἐν γένει δὲ ὡς ἐκπεπονημένα κατὰ τὰς νεωτέρας ἀπαιτήσεις τῆς παιδαγωγικῆς ἐπιστήμης, ἧς καὶ ταύτης εἶνε μύστης καὶ κάτοχος. Καὶ δὲν το δυνατὸν νὰ γίνῃ ἄλλως. Ὁ Βερναρδάκης, ὅςτις κατεῖχε τὴν σπανίαν δύναμιν τοῦ νὰ σαγηνεύῃ διὰ τῆς διδασκαλίας του καὶ νὰ καθιστᾶ αὐτὴν ἐπαγωγὸν καὶ ἐποικοδομητικήν, δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ μὴ κατέχη ἐπίσης τὴν ἰδιοφυΐαν τῆς συγγραφῆς καταλλήλων διδακτικῶν βιβλίων. Θὰ ἦτο μάταιον νὰ ἐκθέσωμεν ἐνταῦθα λεπτομερῆ σημείωσιν τῶν ὅσων συνέγραψε καὶ ἐξέδωκε χάριν τῆς σπουδαζούσης ἑλληνικῆς νεολαίας. Σημειοῦμεν μόνον ὅτι ἐξ αὐτῶν ἡ Ἱερὰ Κατήχησις καὶ ἡ Ἱερὰ Ἱστορία πανηγυρικῶς ἐβραβεύθησαν τῷ 1872 εἰς τὸν ἐπὶ τούτῳ προκηρυχθέντα ὑπὸ τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει Πατριαρχείου διαγωνισμόν. Τῷ 1876 ἐφιλοπόνησε τὴν Εὐφροσύνην δρᾶμα πεντάπρακτον εἰς ἰάμβους, διδαχθὲν ἀπὸ τῆς ἐν Ἀθήναις ἑλληνικῆς σκηνῆς. Τὸ αὐτὸ ἔτος ἔγραψε πραγματείαν περὶ Ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς, μεγάλως ἐκτιμηθεῖσαν ὑπὸ τῶν εἰδότων. Τῷ 1888 ἐξέδοτο τὰς Φοινίσσας τοῦ Εὐριπίδου μετὰ πλείστων ἑρμηνευτικῶν καὶ κριτικῶν σχολίων μεγίστης φιλολογικῆς σημασίας. Εἰς τὸν δεινὸν καὶ ἀριστοτεχνικὸν κάλαμον τοῦ Βερναρδάκη ἀποδίδεται ὁμοφώνως καὶ ἡ πρό τινος χρόνου ἐν τῇ Νέᾳ Ἡμέρᾳ τῆς Τεργέστης δημοσιευθεῖσα τὸ πρῶτον ἐπιστημονικωτάτη διατριβή· Ψευδαττικισμοῦ ἔλεγχος, καὶ ἡ σχετικὴ πρὸς ταύτην: Ἐπιστολὴ περὶ ἐπιστολῆς, κλπ.
Πλὴν τῶν ἄνωθι μνημονευθέντων ἔργων ὁ Βερναρδάκης ἐδημοσίευσε κατὰ καιροὺς καὶ εἰς διαφόρους ἐφημερίδας καὶ περιοδικὰ πλείστας ὅσας διατριβὰς ἐπιστημονικάς, καλλιτεχνικάς, πολιτικάς, γλωσσολογικάς, κριτικὰς καὶ
