ἀλλὰ δυστυχῶς περὶ τῆς Λεοντίου μίαν μόνον εὑρίσκομεν ἀξίαν λόγου.
Ὅτε ἡ Λεόντιον ἔν τινι συμποσίῳ ἦτο ποτὲ μετὰ τοῦ ἐραστοῦ της, ἐνεφανίσθη καὶ ἡ ὡραία τοῦ Μενάνδρου ἐρωμένη Γλυκέρα. Ὁ λάτρις τῆς Λεοντίου ἔστρεψε τὴν προσοχήν του πρὸς τὴν νεωστὶ ἐλθοῦσαν, ἀλλ᾽ ἰδὼν τὴν ἑαυτοῦ κατηφῆ «τί σε λυπεῖ;» ἠρώτησεν αὐτήν· «ἡ ὑστέρα» ἀπεκρίθη ἡ Λεόντιον, βλέψασα πρὸς τὴν Γλυκέραν, ὑποσημαίνουσα διὰ τούτου οὐ μόνον τὴν γυναικείαν μήτραν, ἀλλὰ καὶ τὴν ὕστερον ἐλθοῦσαν, τὴν Γλυκέραν δηλαδή, καὶ τὰ μετὰ ταῦτα συμβησόμενα ἕνεκα τῆς πρὸς ταύτην προσηλώσεως τοῦ ἐραστοῦ της.
Ἔσχε δὲ θυγατέρα ἡ Λεόντιον καλουμένην Δανάην, ἐπίσης ἑταίραν καὶ ὀπαδὸν τῆς φιλοσοφίας τοῦ Ἐπικούρου, ἥτις ὑπῆρξεν ἐρωμένη τοῦ Ἐπάρχου τῆς Ἐφέσου Σώφρονος.
Ε. Γαλανησ
Κοιματ’ ἡ πλάόπ τοῦ Μαγιοῦ, τ’ ἀγέρι τὴν µυρόνει,
γλυκὰ λαλεῖ τ᾽ ἁηδόνι,
κρυμμένο ’ς τὰ κλαδιά.
Τ’ ἀστέρια τρέµουν τ’ οὐρανοῦ κι’ ἀπ’ τὸ βουνὸ μὲ χάρι
προβαίνει τὸ φεγγάρι
σὲ μαγικὴ βραδειά…
Ὥ, ξύπνα, μὲ τῆς ἄνοιξις, ἀγάπη μου, τὰ κάλλη,
σὰν ἀδελφή της ἄλλη,
ν’ ἀλλάξῃς δυὸ φιλιά.
’Σ τὴν ὄψι σου τὴν πρόσχαρη, ποῦ λάμψι χύνει τόση,
θαρρῶ, θὰ ξημερώσῃ,
νὰ ψάλλουν τὰ πουλιά…
Ανδρεασ Δ. Νικολαρασ
