ριποιῆται ἡμᾶς ἐν τῇ ἀσθενείᾳ, καὶ συντροφεύῃ ἐν τῇ μοναξίᾳ, τότε πιστὸς ὑπηρέτης ὑπακούων εἰς τὸ νεῦμα τοῦ κυρίου του καὶ ἐκτελῶν ἀκριβῶς τὰ προστάγματά του, εἶνε διὰ τὸν οἶκον πολὺ μᾶλλον ὠφέλιμος, ἢ γυνὴ ἥτις ἀσκεῖ τὴν ἐξουσίαν της· ἂν πράττῃ παρὰ τὴν θέλησιν τοῦ συζύγου της, ὅ ἐστιν, ἂν πράττῃ ὅ,τι αὐτῇ ἀρέσκει, καὶ οὐχὶ ὅ,τι αὐτῇ προστάσσεται. Ἀλλ’ ἐν ἀσθενείᾳ βοηθοὶ δύνανται εἴς τινας νὰ εἶνε φίλοι καὶ ὑπηρέται οἵτινες ἕνεκα εὐεργεσιῶν εἶνε αὐτῷ ὑποχρεωμένοι, πολὺ μᾶλλον γυναικός, ἥτις καταλογίζει ἡμῖν πᾶν δάκρυον, ὅπερ ὡς ἀμοιβὴν τῆς κληρονομίας χύνει, καὶ πρὸς τούτοις ἔτι διὰ προσποιητῆς φροντίδος καὶ ἐπιτετηδευμένης ἀπελπισίας ἀνησυχεῖ τὸν ἀσθενῆ. Ἂν αὐτὴ ἡ ἰδία εἶνε ἀσθενής, πρέπει νὰ συμπάσχωμεν καὶ οὐδὲ στιγμὴν νὰ ὑποχωρῶμεν τῆς κλίνης της. Ἂν εἶνε ἀληθῶς ἀγαθὴ καὶ ἀγαπητὴ γυνὴ — βεβαίως σπάνιον πτηνὸν — συμπονοῦμεν, ἂν αὕτη τίκτῃ, καὶ θρηνοῦμεν ἂν ἡ ζωή της κινδυνεύῃ. Ἀλλὰ μόνος οὐδέποτε δύναται νὰ εἶνε ὁ σοφός. Ἔχει δὲ ὡς συντρόφους πάντας τοὺς ἀγαθοὺς ἄνδρας, οἵτινες ποτὲ ἔζησαν ἐπὶ γῆς καὶ ζῶσιν ἔτι καὶ πνεύματι μεταβιβάζεται ὅπου θέλει. Ὅ,τι διὰ τῶν χειρῶν δὲν δύναται νὰ ψαύσῃ, περιλαμβάνει τοῦτο ἐν τῷ νῷ, καὶ ὅταν ἐλλείπη αὐτῷ ἡ μετὰ τῶν ἀνθρώπων διάλεξις, διαλέγεται μετὰ τοῦ Θεοῦ. Οὐδέποτε εἶνε ὀλιγώτερον μόνος, ἢ ὅταν εἶνε μόνος.
Ἐν τέλει ἂν θέλῃ τις τυχὸν νὰ νυμφευθῇ πρὸς τοῦτο, ὅπως κτήσηται τέκνα, ἢ πρὸς διάδοσιν τοῦ οἰκογενειακοῦ του ὀνόματος, ἢ πρὸς στήριξιν ἐν τῷ γήρατι, ἢ ἵνα ἔχη ἀσφαλεῖς κληρονόμους, τοῦτο ἤθελεν εἶσθαι ἡ μεγίστη μωρία. Τί ἐνδιαφέρει ἡμῖν ὅταν ἀποθάνωμεν, ἂν ἕτερος φέρῃ τὸ ὄνομα ἡμῶν;
Ἐκτὸς τούτων ὁ υἱὸς δὲν φέρει εὐθὺς τὸ ὄνομα τοῦ πατρός, καὶ πολλοὶ ὑπάρχουσι τὸ αὐτὸ ἔχοντες ὄνομα. Ἢ εἶνε τυχὸν στήριγμα τοῦ γήρατος, ἂν ἀναθρέψῃ τις τέκνον, ὅπερ ἴσως πολὺ πρὸ τοῦ πατρὸς ἀποθνήσκει, ἢ υἱόν, ὅστις παραφρονεῖ, ἢ ἡλικιωθεὶς σκέπτεται πότε νὰ ἀποθάνη ὁ γέρων; Ἀλλ’ ὅσον ἀφορᾶ τοὺς κληρονόμους, ὑπάρχουσι φίλοι καὶ συγγενεῖς. οὕς κατ’ ἀρέσκειαν δύναται νὰ ζητήσῃς, καλλίτεροι καὶ πιστότεροι κληρονόμοι, παρὰ πρόσωπα, ἅτινα οὔτε θέλεις οὔτε.... πάντοτε εἶνε παρόντα.
Ἔπειτα ὑπάρχει ἔτι πολὺ καλλίτερος τῆς κληρονομίας τρόπος, ἢ τὸ νὰ καταλίπῃ τις τὸ μετὰ πόνου κτηθὲν εἰς ἕτερον πρὸς «βεβαίαν χρῆσιν, δηλαδή, τὸ νὰ χρησιμοποιήσῃ τις κατὰ τὸν βίον τὴν περιουσίαν του πρὸς ἀγαθοεργοὺς σκοπούς.»
Ὁ Ἀθήναιος διέσωσεν ἡμῖν πολλὰς τῶν ἑταιρῶν εὐφυολογίας,
