πάντοτε ὕψιστος σκοπὸς νὰ εἶνε ἡ ἡδονή· ἡ ἠθικὴ δὲ ἔστω ὁδηγός, πῶς πρέπει νὰ μεταχειρισθῇ τις τὴν ἀρχὴν ταύτην ὀρθῶς, καὶ τὰ ὄντα καθ’ ὅσον ταῦτα εἶνε ἀγαθὰ ἢ κακά, ὀρθῶς, νὰ ἐκτιμᾷ. Ὅθεν δὲν ἐδέχετο ἀπολύτως τὴν ἡδονήν, ἀλλὰ τὴν μετρίαν αὐτῆς χρῆσιν, ἐπειδὴ ἡ ὑπερβολὴ παράγει πικρὰ ἐπακολουθήµατα. Συνίστα τὴν ἐργασίαν, πίστιν καὶ ἀγάπην πρὸς τὴν πολιτείαν καὶ εἰς τοὺς πλησίον ἐγκράτειαν τῶν παθῶν ὡς μέσον πρὸς πορισμὸν καθαρᾶς χαρᾶς εἰς τὸν ἄνθρωπον, καὶ πρὸς ἀποτροπὴν ἀπὸ δυσαρέστων περιστάσεων. Ἐδίδασκεν ὅτι δὲν πρέπει τις ἀπολύτως ν’ ἀποφεύγῃ τὴν λύπην, ἀλλὰ μᾶλλον πῶς νὰ ὑπομένῃ αὐτὴν ἡσύχως καὶ ἀταράχως, ἂν μὴ δύναται νὰ τὴν ἀποφύγῃ.
Ἀλλ’ οὐχ ἧττον μεθ’ ὅλην ταύτην τὴν διδασκαλίαν ἡ Σχολή, τοῦ Ἐπικούρου κατέστη δυσώνυμος ἕνεκα τῆς εὐκόλου διὰ τῶν αἰσθήσεων ἀπολαύσεως τοῦ βίου, καὶ οἱ Ῥωμαῖοι αὐτοὶ ἐπὶ τῶν χρόνων τοῦ Αὐγούστου πάντα τρυφηλὸν ἐκάλουν χοῖρον ἐκ τῆς ἀγέλης τοῦ Ἐπικούρου, κατὰ δὲ τὸν μεσαίωνα πᾶς αἱρετικὸς ἢ πᾶς κακὸς ἐκαλεῖτο Ἐπικούρειος, ὡς καὶ νῦν πᾶς φιλήδονος συνήθως ὑπὸ τοῦτο τὸ ὄνομα καλεῖται. Καὶ προσεπάθησε μὲν ὁ Cassendi καὶ ἄλλοι νὰ ἐξαγνίσωσι τὸν φιλόσοφον ἀπὸ τοῦ ἄγους τούτου καὶ νὰ ἀποτρίψωσιν ἀπ’ αὐτοῦ τὸν ῥύπον, ὅστις βεβαίως καθ’ ὑπερβολὴν ἐπ’ αὐτοῦ ἐπερρίφθη, ἔμεινεν ὅμως καὶ μένει ἰκανὸς πάντοτε, διότι καίτοι θέλησαν νὰ παραστήσωσιν αὐτὸν ἀσκητὴν τρώγοντα μόνον καρποὺς καὶ πίνοντα ὕδωρ, ἐλέγχονται ὅμως ἀντιφάσκοντες πρὸς αὐτὸν τοῦτον τὸν φιλόσοφον, ὅστις γράφων πρὸς τὴν Λεόντιον ῥητῶς λέγει ὅτι καθ’ ἡμέραν μνᾶν (100 δραχ.) διὰ τὸ φαγητόν του ἐδαπάνα.
Πολλοὺς ἔσχεν, ὡς ἑπόμενου, ὀπαδοὺς ὁ Ἐπίκουρος, καὶ ἄνδρας καὶ γυναῖκας, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἐκ τῆς τάξεως τῶν ἑταιρῶν, διότι ἡ φιλοσοφία του ἦτο εὐάρμοστος καὶ ἀρεστὴ εἰς ἀκολάστους. Ἐν τοῖς κήποις του ἐφοίτων οὐ μόνον σπουδαῖοι ἄνδρες οἷοι ὁ Μαίδωρος, ὁ Ἕρμαχος, καὶ ἄλλοι, ἀλλὰ καὶ ὡραῖαι ἑταῖραι οἷαι ἡ Ἡδεία, ἡ Βοΐδιον, ἡ Νικήδιον, ἡ Ἐρώτιον, ἡ Μαρμάριον καὶ πασῶν περιφημοτάτη ἡ Λεόντιον. Ποία δὲ ἡ πατρὶς τῆς Λεοντίου δὲν εἶνε ἡμῖν γνωστή, τοῦτο μόνον γινώσκοµεν, ὅτι αὕτη δὲν εἶχε μόνον σωματικὰ θέλγητρα, ἀλλὰ καὶ πνεύματος μόρφωσιν τοιαύτην, ὥστε προεκάλει τὸν θαυμασμὸν ἐξόχων συγγραφέων. Αὕτη δὲ οὐδ’ ὅτε ἤρξατο νὰ φιλοσοφῇ, ἐπαύσατο ἑταιροῦσα, ἀλλὰ πᾶσα τοῖς Ἐπικουρείοις παρεδίδετο, καὶ αὐτῷ τῷ Ἐπικούρῳ ἀναφανδόν, ὅστις ζηλότυπος παραπονεῖται ἐν ἐπιστολῇ του τινὶ πρὸς τὸν Ἕρμαχον διὰ τὴν διαγωγὴν
