Εν τῇ ἀρχαιότητι ἡ πνευµατικὴ τῶν γυναικῶν μόρφωσις παρήλλασσε κατὰ τὰς διαφόρους τῆς ἁρχαιότητος ἐποχάς, κατὰ τὰς φυλὰς καὶ τὰς κοινωνικὰς τάξεις. Οὐδὲ πᾶσαι προσωμίλουν τότε ταῖς Μούσαις, διότι καλὴ δέσποινα κατὰ τοὺς ἀρχαίους ἦτο ἡ τὸν οἶκον εὖ διοικοῦσα καὶ τὰ ἔνδον σώζουσα καὶ κατήκοος τοῦ ἀνδρὸς
οὖσα, ἡ δὲ σοφία ἐνομίζετο ὅτι ἐποίει γυναῖκα νὰ φρονῇ πλεῖον της φύσεώς της.
Σοφὴν δὲ μισῶ· μὴ γὰρ ἐν γ’
[ἐμοῖς δόμοις
Εἴη φρονοῦσα πλεῖον ἡ γυ-
[ναῖκα χρή.
Πλὴν ἀλλ’ ὅμως καὶ µεταξὺ τῶν πολλῶν ἠδύνατό τις νὰ εὕρῃ «παῦρον γυναικῶν οὐκ ἀπόμουσον γένος».
Ἀνωτέρας πνευματικῆς μορφώσεως, οἵαν νῦν νοοῦμεν, μετεῖχον παρὰ τοῖς ἀρχαίοις αἱ ἐλευθεριώτεραι τὰ ἤθη γυναῖκες, αἵτινες ἀπετέλουν ἰδιάζουσαν τῆς τότε κοινωνίας τάξιν καὶ ἐφαίδρυνον τὸν βίον τοῦ ἀρχαίου κόσμου. Ὡς δὲ ἐν ταῖς νῦν πεπολιτισμέναις κοινωνίαις, οὕτω καὶ τότε διάφοροι ὑπῆρχον τοιούτων γυναικῶν
