κόλασιν ἐπιβάλλω ὡς βασανιστήριον εἰς τοὺς βαρυποίνους τὴν ἀνάγνωσιν μερικῶν ἑλληνικῶν πεζογραφιῶν.
— Τέλος πάντων καλὰ θὰ κάμῃς νὰ τραβήξῃς ἀπ’ ἐκεῖ τὸ χέρι σου. Ἔπειτα, χάνεις ἄδικα τὸν κόπον σου, κακομοίρη μου· πήγαινε πάρα πέρα νὰ κάµῃς τὰ δικά σου, εἰς τὴν Βουλγαρίαν, παραδείγματος χάριν, ὁποῦ εἶνε σχισματικοί.
Μειδίαμα χλευαστικὸν διεγράφη ἐπὶ τοῦ εὐρέος στόματος τοῦ Διαβόλου.
— Δὲν πιστεύεις; τὸν ἠρώτησεν ὁ Θεὸς πεισμωμένος.
— Τί νὰ σᾶς εἰπῶ! Ἀναγνωρίζω τὴν πανσοφίαν σας, ἀλλὰ καμμίαν φορὰν πάσχει καὶ αὐτὴ διαλείψεις… τὰ χρόνια βλέπετε, τὰ γηρατεῖα!
— Τί λέγεις, αὐθάδη! ἀνέκραξεν ὁ Ὕψιστος παραφερόμενος.
— Μὴ θυμώνετε, Ἁγιώτατε, εἶπεν ὁ Σατανᾶς μετὰ φλέγματος· ἂς θέσωμεν καθαρὰ τὸ ζήτημα, νομίζετε ὅτι εἰς τὸν τόπον αὐτὸν ὑπερισχύει ἀποκλειστικῶς ἡ Ἁγιότης σας;
— Ἀναμφιβόλως· ἔχεις κ’ ἐσὺ ἕνα μικρὸν μερίδιον, δὲν σοῦ λέγω, κἄτι φόνους, κἄτι λῃστείας. κἄτι βιασμούς… σὲ ἄφησα κ’ ἐπῆρες λιγάκι ἐπάνω σου διότι εἶχα ἀλλοῦ τὸν νοῦν μου. Ἀλλὰ καὶ πάλιν τί εἶν’ αὐτὰ ἀπέναντι εἰς τόσας ἀρετάς, εἰς τόσην φιλοπατρίαν, εἰς τόσην φιλογένειαν, εἰς τόσην φιλανθρωπίαν, εἰς τόσην εὐσέβειαν!… Τὸ γνωρίζεις, κύριε, ὅτι τὸ παρελθὸν ἔτος κατηναλώθησαν εἰς τὴν Ἑλλάδα πεντακόσιες χιλιάδες ὀκάδες ταραμᾶ;
— Τί λύσσα εὐσεβείας! εἶπε καθ’ ἑαυτὸν ὁ Σατανᾶς μετὰ μειδιάματος. Καὶ ὅμως, προσέθηκεν, ἠμπορῶ νὰ σᾶς ἀποδείξω ὅτι πλανᾶσθε.
— Θὰ ἥμουν πολὺ περίεργος νὰ τὸ ἰδῶ.
— Ἠμποροῦμεν καὶ τώρα νὰ κάμωμεν τὸ πείραμα.
— Τίνι τρόπῳ;
— Ἁπλούστατα· διατάξατε νὰ φέρουν μίαν ζυγαριὰν πολὺ μεγάλην.
— Ζυγαριάν;… τὶ νὰ τὴν κάμωμεν!
— Νὰ ζυγίσωμεν τὰ κεφάλαιά μας καὶ νὰ ἰδοῦμεν τίνος εἶνε τὰ µεγαλείτερα.
— Μὲ προκαλεῖς;… Ἂς εἶνε! θὰ διατάξω τώρα ἀμέσως νὰ φέρουν τὴν ζυγαριάν, ἀλλὰ κύτταξε καλὰ μὴ τὴν πάθης!… Ἔχω πέντε κεραυνοὺς ἑτοίμους νὰ σὲ ζεματίσω διὰ τὴν αὐθάδειάν σου, τραγογένη!
Καὶ διὰ τῆς μεγάλης ἀργυρᾶς συρίκτρας του ὁ Πανάγιος προσεκάλεσε τὰ Χερουβεὶμ καὶ τὰ διέταξε νὰ κομίσουν ἀμέσως μίαν μεγάλην ζυγαριάν.
