βαια ἂν ὁ κόσμος μας ἦτο ἄλλο καὶ λησμονῶν ὀλίγον τὴν ἀμέθεκτον δόξαν ἀμφιβόλων προγόνων, ἐστρέφετο πρὸς τοὺς ὀλίγους συγχρόνους, τοὺς ἀληθῶς τιμῶντας τὸ νεώτερον Ἔθνος — ἡ ἀγάπη τὸν περιβάλλει ἤδη καὶ τὸν παρακολουθεῖ, ἰδιώτην μονήρη, μέχρι τοῦ ἡσύχου του ἐρημητηρίου. Πλὴν ὁ ὡραῖος πρεσβύτης εἶνε σήμερον ἑξήκοντα καὶ πενταετὴς — μὲ τὸ γαλήνιον πρόσωπον, τὴν λευκὴν γενειάδα καὶ τοὺς συμπαθεῖς καστανοὺς ὀφθαλμούς, τοὺς σκιαζοµένους ὑπὸ ὀφρύων πυκνῶν, μὲ τοὺς ἀφελεῖς τρόπους καὶ τὴν ἀνεπιτήδευτον περιβολήν, ἀλλὰ τοῦ ὁποίου τὸ μέτωπον περικοσμεῖ ἤδη τῆς δόξης ἡ αἴγλη, ὀλίγον φαίνεται φροντίζων δι’ αὐτήν. Μόνην δὲ τοῦ ἔργου του ἀνταξίαν ἀμοιβὴν θεωρεῖ ὅπως τὸ κανάρι του την ἀγαλλίασιν, ἥτις πλημμυρεῖ τὴν καρδίαν τοῦ ποιητοῦ, τὴν πάλλουσαν μετὰ νεανικοῦ ἀκόμη σφρίγους εἰς τὰ εὐρέα στήθη — ἀγαλλίασιν τὴν ὁποίαν μόνος ἐκεῖνος δύναται νὰ αἰσθανθῇ καὶ νὰ ἐκτιμήσῃ,
Ποῦ ὡραῖο νὰ δώκῃ εὐτύχησε στὰ ὀνείρατά του σῶμα,
Μὲ στίχο ἢ μὲ μάρμαρο, μ’ ἦχο ἁρμονίας ἢ χρῶμα!
- Ἰούλιος 1891.
Γρηγοριοσ Ξενοπουλοσ
Ὦ κόσμε ποῦ μ’ ἐδέχτηκες,
Γιὰ μὲ δὲν εἶσαι ξένος·
Ἀπὸ τὴ γῆ σ’ ἀγνάντευε
Ὁ νοῦς μου ἐρωτεμένος.
Ὅλα τῆς γῆς τὰ θέλγητρα
Μὲ βλέμμα κρύο θωροῦσα,
Μόνον στὰ κάλλη ἐζοῦσα
Ποῦ μὤδειχνες ἐσύ.
Ὄχι, δὲν ἦταν ὄνειρο,
Γλυκειά, πλανήτρα ἐλπίδα·
Ζῶ καὶ ἀναπνέω ταὶς αὔραις σου,
Παντοτεινὴ πατρίδα!
