δημοτικῆς μούσης δουλικοὶ μιμηταὶ — ὅτι ἐν ᾧ ἀφ’ ἑνὸς τὰ φυσικὰ ἄνθη ἀνθίστανται ἀμίμητα καὶ πρὸ τῆς τεχνικωτέρας μιμήσεως, ἡ τέχνη ἀφ’ ἑτέρου τοῦ ποιητοῦ, ὑπὸ πνευμάτων ὑπερόχων ἀναβιβασθεῖσα εἰς σφαῖρας ὑψηλάς, θὰ ἠδικεῖτο ἀποβλέπουσα ὡς πρὸς μόνον ἰδανικὸν τελειότητος πρὸς τὴν πρωτογενῆ καὶ πτωχὴν ὑφὴν τῶν δημοτικῶν. Διὰ τοῦτο τὰ πρότυπά του ἦσαν ἄλλα. Ἐκ τῶν ἰδικῶν μας ὁ μέγας διδάσκαλος Σολωμὸς καὶ ἐκ τῶν ξένων οἱ μεγάλοι ποιηταὶ τῆς Ἰταλίας. Ἡ ἐπίδρασις πρὸ πάντων τῆς κλασικῆς αὐτῆς φιλολογίας φαίνεται εὐκρινεστάτη εἰς τὴν παραγωγὴν τοῦ κ. Μαρκορᾶ. Τοῦτο ὅμως, φρονοῦμεν, κατ’ οὐδὲν εἰμπορεῖ νὰ μειώσῃ τὴν ἀξίαν του. Πρὸ πολλοῦ τὸ βιβλίον εἶνε ἐκ τῶν ἀπαραιτήτων ἐφοδίων τῶν καλλιτεχνῶν, δυνάμεθα δὲ καὶ μεταξὺ τῶν μεγίστων νὰ διακρίνωμεν τὰς προτιμωμένας των ἀναγνώσεις. Ἡ ἐπίδρασις μάλιστα δὲν περιορίζεται πολλάκις εἰς τὸν τύπον ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν οὐσίαν. Καταντᾷ νὰ βλέπῃ τις τὸν κόσμον ἐξ ἡμισείας διὰ τῶν ὀμμάτων του καὶ ἐξ ἡμισείας διὰ τῶν βιβλίων· οὐχὶ δὲ σπανίως ἡ ἀνάγνωσις βιβλίου χρησιμεύει ὡς παρακέντησις πρὸς ἔργον, τὸ ὁποῖον πρὸ αὐτῆς δὲν ἐσκόπευέ τις νὰ γράψῃ. Διὰ τοῦτο νομίζομεν ὅτι εἶνε ἀρκετὰ πρωτότυπον ἓν βιβλίον ὅταν καὶ ἐξ ἡμισείας ᾗνε πρωτότυπο, ἀφ’ οὗ ἡ μίμησις, ἀκουσία καὶ ἀναγκαία, οὐδόλως ἰσχύει νὰ παραβλάψῃ τὴν ἀξίαν ἀνδρὸς φύσει πρωτοτύπου, αἰσθανομένου ἐν ἑαυτῷ ἐγὼ αὐτεξούσιον καὶ ἀτίθασσον, ἱκανοῦ νὰ ἐπιθέτῃ ἐπὶ παντὸς τὴν ἀτομικήν του σφραγίδα. Οὕτω καὶ ὁ κ. Μαρκορᾶς μένει καὶ θὰ μείνῃ πάντοτε Μαρκορᾶς, πρότυπον καὶ αὐτὸς πρὸς μίμησιν παρ’ ἄλλοις, μ’ ὅλον ὁποῦ συχνὰ ἐνθυμεῖσαι ἀναγινώσκων αὐτόν, καὶ τὸν θάνατον Γιβελῖνον τὸν περιγράψαντα διὰ τέχνης ὑπερφυοῦς τοὺς μυστηριώδεις τόπους τοῦ σκότους καὶ τοῦ φωτός, καὶ τὸν ψάλτην τῆς Ἠλευθερωμένης Ἱερουσαλήμ, τοῦ ὁποίου οἱ στῖχοι ἐπηχοῦσιν ὡς σάλπιγγος ἦχοι καὶ κλαγγαὶ ξιφῶν, καὶ τὸν ποιητὴν τῆς Ἡμέρας τοῦ ὁποίου ἡ σάτυρα πλαταγεῖ ὡς μαστίγιον ἐπὶ τοῦ καλλιμύρου προσώπου τοῦ εὐγενοῦς μεδιολανοῦ, καὶ τὸν κλαύσαντα ἐπὶ τοῦ τάφου τούτου ζακύνθιον τὸν λαξεύσαντα στίχους ὡς ἀρχαῖα ἀνάγλυφα, καὶ τὸν ἐραστὴν τῆς Λαύρας, τὸν ἀνυψώσαντα διὰ τῆς ἐνθέου λατρείας του καὶ τῶν σοννέτων του ἐπὶ ἀθανάτου βάσεως τὴν γυναῖκα μετέωρον καὶ ἀγγελικήν, καὶ ἐπὶ τέλους τὸν εὐσεβῆ καὶ μεγαλόστομον ποιητὴν τῆς 5ης Μαΐου τὸν κατ’ ἐξοχὴν ἀναπολούμενον εἰς τὰ Λυρικὰ τοῦ Μαρκορᾶ, ὅπως εἰς τὰ τοῦ Σολωμοῦ καὶ τοῦ Τυπάλδου. Ὁμοίως καὶ εἰς τοὺς στίχους ἄλλων δοκίμων ποιητῶν καὶ μάλιστα ἐκ τῶν νεωτέρων, πρὸς τοὺς ὁποίους
