νέας διατυπώσεως τῶν παλαιῶν καὶ γνωστῶν. Ἀκούσατε: Βεβαίως πρέπει νὰ εὐρίσκῃς μεγάλην εὐχαρίστησιν εἰς τὸ ἴδιόν σου ᾆσμα, μικρόν μου κανάρι, διὰ νὰ τραγῳδῆς οὕτω, χωρὶς νὰ ἔχουν δι’ ἐσὲ θέλγητρον κανὲν τὰ ἐπίζηλα βραβεῖα τοῦ κόσμου! Διὰ τὸν ἄνθρωπον ὅμως ἡ κρυφία καὶ ἐσωτερικὴ αὐτὴ ἀγαλλίασις δὲν ἐπαρκεῖ ὡς ἀμοιβὴ τῶν κόπων του, καὶ ἄλλην αἰωνίως ἐπιζητῶν, οὐδέποτε ὁ δυςτυχὴς χαίρεται χαρὰν μεγάλην καὶ ἁγνὴν ὡς τὴν ἰδικήν σου.... Ἀλλὰ μήπως ψάλλεις οὕτως ἄπονον καὶ ἄλυπον, διότι λησμονεῖς ἐν τῷ κλωβίῳ ὅπου ἐφυλακίσθης καὶ τὸν κόσμον καὶ τὰς πτέρυγας καὶ τοὺς συγγενεῖς καὶ τοὺς ὡραίους τόπους καὶ τὰ ἄνθη καὶ τὰ νερά; Ἆ, ἄν σου συμβαίνῃ αὐτό, τότε βέβαια ψυχὴ ἀνθρώπου εὐαίσθητος δὲν τολμᾷ νὰ σὲ φθονήσῃ, ἀθῶον κανάρι! Καὶ προτιμᾷ τὴν τύχην τὴν ἰδικήν της ὡς ἡ τοῦ ποιητοῦ, τις ἔγκλειστος εἰς τὸ ἄχαρον σῶμα, κλαίει μόνον τόρα καὶ βρέχει μὲ δάκρυα τὸ χῶμα, ποῦ καλύπτει τοὺς προαπελθόντας προσφιλεῖς, τὰ τέκνα του, τοὺς γονεῖς του, τὴν σύζυγόν του, ἕως οὗ θελήσῃ ἡ Μοῖρα νὰ ἐλευθερώσῃ καὶ τὸ ἰδικόν του πνεῦμα ἐκ τῆς φυλακῆς. Διότι,
Ἐκεῖνο ξέρει |
Μ’ αὐτὰ ἑνωμένο |
Τὰ Πρῶτα Λιανοτράγουδα μᾶς παριστάνουν τὸν ποιητὴν ὑπὸ νέαν ὅλως ὄψιν. Νέος, ἄφροντις, ἐρωτευμένος, φαιδρός, κομψὸς καὶ χαριτολόγος μᾶλλον ἢ ὑψηλὸς καὶ σοβαρός. Τὰ πλεῖστα τῶν μικρῶν αὐτῶν ἐρωτικῶν κομψοτεχνημάτων, οἵα επιτηδεύονται αὐτὰ καὶ οἱ νεώτεροι, εἰμποροῦν νά μας πείσουν πόσην καὶ ἡ ἁπλουστέρα, ἡ μικροτέρα ἰδέα λαμβάνει ἀξίαν διὰ τῆς ἀναλόγου τεχνικῆς μορφῆς. Τὸ Τραγοῦδι τῆς Αὐγῆς, τὸ Θυμητικό, τὸ Ἀνθόνερο, ἡ Δέηση, τὰ Τραγουδάκια καὶ σχεδὸν ὅλα τοῦ τρυφεροῦ αὐτοῦ μέρους ὁμοιάζουν μὲ τὰ ρωπικά τοῦ κ. Μάϊφαρτ ἢ τοῦ κ. Χουτοπούλου, μὲ τὰ ἔργα ἐκεῖνα τῆς τέχνης τὰ λεπτεπίλεπτα, τὰ ὁποῖα ἂν καὶ ἐξ εὐτελοῦς ὕλης κατεσκευασμένα ἐκπροσωποῦντα ὅμως χάριν, πνεῦμα, ἰδέαν, ὑπερβαίνουσι καὶ πρέπει νὰ ὑπερβαίνωσι κατὰ τὴν ἀξίαν τὸν χρυσὸν καὶ τοὺς
