τητα τοῦ ὅλου, τὴν ἀλήθειαν τῶν χαρακτήρων, οἵτινες μεθ’ ὅλην τὴν ἐξιδανίκευσιν διατηροῦσι τὴν πραγματικὴν αὐτῶν ὑπόστασιν, τὴν ἀνυπέρβλητον ἐντέλειαν τῆς παρομοιώσεως καὶ τῆς φύσεως τῆν βαθυτάτην γνῶσιν τὴν ὁποίαν ὁμοῦ μὲ τὴν τῆς ἀνθρωπίνης καρδίας, κατέχει καὶ εἰς κάθε σελίδα ἐπιδεικνύει ὁ κερκυραῖος ποιητής.
Ἔχουσι βεβαίως κατὰ μέγα μέρος τὰς ἄλλας ἀρετάς, ἀλλὰ δὲν ἔχουσι τὴν ἐπιβολὴν τοῦ Ὅρκου τὰ ἑπόμενα συντομώτερα διηγήματα. Ὁ Ἀρίονας τοῦ ὁποίου ἡ ὑπόθεσις ἐκ τοῦ τίτλου καθίσταται φανερά, διακρίνεται περισσότερον τῶν ἄλλων διὰ τὴν σκοτεινήν του ἔκφρασιν, τὸ ὡραῖον ἐλάττωμα τοῦ κ. Μαρκορᾶ, διὰ τὰ ἐνδεκασύλλαβα ὀκτάστιχά του, τὸ δύςκολον αὐτὸ καὶ σπανίως ἐπιτυχὲς μέτρον, καὶ διὰ τὸ ὡραῖον ἐκεῖνο τραγοῦδι τοῦ Ἀρίονος:
Ὁ Μάρτης εἶνε ἰδιόρρυθμον παραμύθι, στιχουργημένον πολὺ πρωτοτύπως εἰς ἐπτάστιχα γοργὰ καὶ χαρίεντα ὅσον ἡ γνωστὴ δημοτικὴ ὑπόθεσις περὶ τῶν δύο ἀδελφῶν γυναικῶν, ἡ μία τῶν ὁποίων, ἡ πτωχή, ἐπαινέσασα μὲ ὅλην της τὴν καρδιὰν τὸν Μάρτην ἐπλήσθη ὑπ’ αὐτοῦ δώρων πολυτίμων: ἡ δὲ ἄλλη ἡ πλουσία, φθονήσασα τὴν ἀδελφήν της καὶ κακίσασα τὴν ἀπατηλὴν ἀστάθειαν τοῦ Μηνός, ἐφονεύθη ὑπὸ τῶν μυρίων ὄφεων τὰ ὁποῖα ἐκεῖνος ἐνέκλεισεν εἰς τὸν σάκκον της:
Καὶ πέρα, σὰν ἄψυχη
Τὴν εἶχαν ἀφήκει,
Ἔφυγαν, σφυρίζοντας
Γιὰ τέτοια τους νίκη. –
Μαρτιοῦ χελιδόνια
Τὴν ἄλλη χαιρέτισαν
Γιὰ χρόνια καὶ χρόνια.
Ἡ Μητρικὴ Ἀγάπη παριστάνει πολὺ ζωηρῶς καὶ διὰ παθητικῶν δεκαπεντασυλλάβων τὸ ὑπερφυὲς τῆς μητρὸς αἴσθημα καὶ ἐκ τοῦ τάφου της ἀκόμη ἀγαπώσης τὸ ὀρφανὸν τέκνον της, τὸ βασανιζόμενον ὑπὸ ἀσπλάγχνου μητρυιᾶς, καὶ ἀγρυπνούσης ἐπ αὐτῷ" ἡ δὲ Ἀληθινὴ Εὐτυχία, ὅμοιον πρὸς ἀρχαῖον ἀνά-
