pour ľ art τὸ διάστημα εἶνε μέγα καὶ ἡ πρόοδος ἐπαισθητή, πᾶσαν ἐλπίδα περὶ τοῦ μέλλοντος δικαιολογοῦσα.
Ὅ τι κυρίως διακρίνει τὴν τέχνην τοῦ κ. Μαρκορᾶ, εἶνε ὁ αὐστηρὸς καὶ λελογισμένος χαλινός, ὑφ’ ὃν συγκρατεῖ τὴν ἄφθονον καὶ πολλάκις δυςήνιον αὐτοῦ φαντασίαν. Ἐάν που ἴδητε ποίημα ἀληθῶς ἐμπνευσμένον πλὴν σεμνόν, μὲ μίαν μόνον μεταφοράν, διήκουσαν ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τέλους, ἐν τῷ ὁποίῳ αἱ ἔννοιαι διαδέχονται ἀλλήλας συνεπτυγμέναι μὲν ὡς ἐὰν ἐπεκάθητο ἡ μία τῆς ἄλλης ἀλλὰ κατὰ τάξιν φυσικὴν καὶ ἀναγκαίαν· ποίημα τοῦ ὁποίου ἡ ἔκφρασις, μὴ ὑπερβαίνουσα ποτὲ προκεχαραγμένον τι ὅριον εὐπρεπές, οὐδ’ ἐκπίπτουσα εἰς κοινοτοπίας καὶ πλατειασμοὺς συνιστᾷ τὴν δυσκόλως ὁριζομένην ἐκείνην ἀριστοκρατίαν τοῦ ὕφους, ἡ δὲ γλῶσσα, καθαρὰ ὡς κρυσταλλίνη, μελετημένη, πλουσία διὰ τῆς ἐσκεμμένης ἀντλήσεως ἐξ ὅλων τῶν ρηματικῶν πηγῶν, εἶνε κατά τε τοὺς τόπους καὶ τὰς φράσεις νεοελληνικὴ — δύνασθε νὰ ἦσθε βέβαιοι ὅτι τὸ ποίημα αὐτὸ φέρει τὴν ὑπογραφὴν τοῦ κερκυραίου ἀριστοτέχνου.
Ἡ λιτότης αὕτη καὶ ἡ συμμετρία, ἡ ὅσῳ τὸ δυνατὸν ἐντελὴς τοῦ ἀσυνειδήτου εἰς τὸ ἐνσυνείδητον καθυπόταξις, — ἀνεξαρτήτως καὶ τοῦ ἠρμοσμένου ἑκάστοτε μέτρου καὶ τῆς ἀψόγου ὁμοιοκαταληξίας καὶ τῆς ἐκλογῆς τῆς λέξεως καὶ τῆς ἐν γένει καλαισθήτου φράσεως, — σπανίως ἀπαντῶσα εἰς βαθμὸν τόσης τελειότητος εἰς ἄλλον ἐκ τῶν παρ’ ἡμῖν ποιητῶν, εἶνε διὰ τοῦτο, ἐκτὸς οἱουδήποτε ἄλλου προσόντος, κοινοῦ εἰς πολλούς, ἡ χαρακτηρίζουσα ἰδίᾳ τὸν κ. Μαρκορᾶν. Ἐπισκοποῦντες τὰς κορυφὰς τῆς ἡμετέρας φιλολογίας εὑρίσκομεν τὸν μὲν Σολωμόν, τὸν μεγαλοφυέστερον τῶν ποιητῶν μας, διανύσαντα ζωὴν ἄτακτον καὶ περιπετειώδη ἐν διηνεκεῖ ἀγῶνι πρὸς τελειοτέραν διατύπωσιν τῶν μεγάλων του συλλήψεων, ἀγῶνα σπανιώτατα ἀπολήξαντα εἰς ἀποτελέσματα ἐντελῶς ἱκανοποιητικά· τὸν δὲ Βαλαωρίτην, τὸν κατὰ πολὺ μὲν ὑποδεέστερον τοῦ πρώτου πλὴν ὑπὸ τῆς κοινῆς γνώμης θεωρούμενον ὡς τὸν κορυφαῖον ἐπὶ τοῦ νεοελληνικοῦ Παρνασσοῦ, εὑρίσκομεν ἀχαλίνωτον ἐντελῶς καὶ ἀτίθασσον, παρασυρθέντα πάντοτε ὑπὸ τῆς ἰδίας ὁρμῆς ἐκεῖθεν τῶν ὑπὸ τῆς Τέχνης ὁριζομένων φραγμῶν, παλλίλογον, ἀκόλαστον, ὑπερβολικόν. Ἐρευνῶντες καὶ εἰς βαθμίδας ἀσυγκρίτως κατωτέρας, ἀπαντῶμεν τὸν μὲν ἀριστοτέχνην τῆς φράσεως Ζαλοκώσταν ἀνίσχυρον μέχρι τέλους νἀπαλλαγῇ καθολοκληρίαν τῆς περὶ τὴν μορφὴν ἰδιαζούσης ἐκείνης ἀδεξιότητος, τις ἀφίνουσα χάσματα συχνὰ
