μεγαλητέραν κατανόησιν τῶν ἀνωτέρω, εἶνε ἄπειρα. Ἀλλ’ ἐάν, μὴ χρονοτριβοῦντες περισσότερον, διεξέλθωμεν τὰ πρὸ ἡμῶν Ποιητικὰ Ἔργα καὶ ζητήσωμεν εἶτα κατὰ τὴν κοινὴν συνήθειαν, νὰ κρίνωμεν τὸν ποιητὴν ὡς πρὸς τὰς ἰδέας του, τίποτε ἔκτακτον δὲν θὰ εὕρωμεν οὐδὲ θὰ δυνηθῶμεν δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου νἀναπαραστήσωμεν ἀληθῆ τὴν φιλολογικήν του φυσιογνωμίαν. Πράγματι. Ὁ κ. Μαρκορᾶς θά μας φανῇ ἀγαπῶν τὴν πατρίδα του καὶ μισῶν θανασίμως τοὺς Τούρκους· λατρεύων τὴν Ἐλευθερίαν καὶ ὀνειρευόμενος Ἑλλάδα μεγάλην καὶ ἀνεξάρτητον· τιμῶν τὴν Ἀρετὴν καὶ βδελυσσόμενος τὴν Κακίαν, πλὴν πολὺ συχνότερον ἐνθουσιῶν καὶ ψάλλων την πρώτην ἢ γελῶν καὶ καυτηριάζων τὴν δευτέραν· θά μας φανῇ διατηρῶν εὐγνώμονα καὶ λατρευτὴν τὴν μνήμην τοῦ πατρός του καὶ τῆς συζύγου του, εὐλαβής, φιλόστοργος, φιλεύσπλαχνος· θά μας φανῇ ὑμνῶν καὶ ἐκθειάζων Ἔρωτα ἁγνὸν καὶ ὑπερνέφελον, γονυπετῶν πρὸ τῆς ὡραίας καὶ καλῆς γυναικὸς καὶ ὁσάκις μὲ τὸ εὔγραμμον σῶμα ἀγαπῶν καὶ την ἐνάρετον ψυχήν· πιστεύων εἰς τὸν Θεόν, παραδεχόμενος την κρίσιν καὶ τὴν ἀνταπόδοσιν καὶ διαβλέπων διὰ τῶν ψυχικῶν ὀμμάτων πέραν τοῦ γλαυκοῦ στερεώματος παραδείσους φωτὸς ἀνεσπέρου καὶ ἀγγέλους λευκοὺς καὶ παρθένους ἁγνὰς ὡς οἱ ἄγγελοι, καὶ ἄνδρας ἀσπίλους ὡς αἱ παρθένοι. Πλήρη ἐλπίδος ἀκόμη καὶ ἰδανικοῦ ἕλληνος συγχρόνως καὶ χριστιανοῦ, θά τον ἴδωμεν ὑπομένοντα ἀγογγύστως τὰς περιπετείας τῆς ζωῆς αὐτῆς, δοξάζοντα εἰλικρινῶς ἐν παντὶ τὸν ὑπέρτατον Κυβερνήτην τοῦ κόσμου, αἴροντα πρὸς αὐτὸν ταπεινὴν τὴν εὐχήν του ἀλλ’ ἥσυχον πάντοτε περὶ τῆς τελικῆς κατισχύσεως τοῦ ἀγαθοῦ, περὶ τῆς ἐκβάσεως τοῦ ἀγῶνος ὑπὲρ τοῦ δικαίου, περὶ τῆς ἀπολυτρώσεως καὶ τῆς μελλούσης μακαρίας ζωῆς. Οὕτω δ’ ἐξ ἑνὸς ἑκάστου τῶν ποιημάτων του ἀφαιροῦντες τὴν πρώτην, τὴν ἐσωτάτην ἰδέαν, θὰ δυνηθῶμεν νὰ ἐκτιμήσωμεν τὰ αἰσθήματα, τὴν διδασκαλίαν, τὰς δοξασίας καὶ τὰς γνώσεις τοῦ κερκυραίου ποιητοῦ, ἰχνογραφοῦντες μίαν εἰκόνα ἠθικοῦ ἀνθρώπου διὰ τῶν γενικωτέρων γραμμῶν ἢ καὶ ἐὰν ἔχωμεν ὀλίγην ὑπομονὴν καὶ ἐπιδεξιότητα, μέχρι τῶν ἐλαχίστων λεπτομερειῶν. — Πλὴν ἡ τοιαύτη ἐργασία, κατὰ τὶ θά μας διεφώτιζεν ἆρά γε ὡς πρὸς τὴν ἐκτίμησιν τῆς ἀξίας τοῦ ποιητοῦ καὶ πόσον θὰ ἐδυνάμεθα ἐπ’ αὐτῆς νὰ βασισθῶμεν; Γνωρίζοντες τὰς ἰδέας ἑνὸς ἀνθρώπου, τί μανθάνομεν περὶ της δημιουργικῆς του δυνάμεως; Δὲν νομίζετε ἄλλως τε καὶ σεῖς ὅτι ὁ κ. Μαρκορᾶς θὰ ἦτο ἐπίσης ἰδιοφυὴς καλλιτέχνης, ἐπίσης δόκιμος ποιητής, ἐὰν ἄλλης φύσεως καὶ τάξεως καὶ μορφώσεως ἄνθρωπος, ἠλέγχετο ἀπεναν-
