ἤθη καὶ ἔθιμα καὶ ἐν γένει κοινωνικὴν καὶ πνευματικὴν ζωήν, καθ’ ὃν χρόνον ἡ ἀχρικῶς Ἑλλάς, καλύβαι καὶ ἐρείπια, διετέλει στάσιμος καὶ κύπτουσα ὑπὸ τὸν ζυγὸν τῶν Ὀθωμανῶν. Μετανάσται δὲ παμπληθεῖς, κατερχόμενοι ὁλοὲν ἐκ τῆς ἑσπερίας, ἐν οἷς καὶ πολλοὶ διαπρεπεῖς ἐπὶ γένει καὶ πλούτῳ καὶ ἀναπτύξει, ἐγκαθιδρύοντο ὁριστικῶς ἐν ταῖς νήσοις, γενάρχαι οἰκογενειῶν διατηρουμένων ἐκεῖ μέχρι σήμερον, ὡς ἡ τῶν Μαρκορᾶ. Καὶ θᾶττον ἢ βράδιον ἐπιμιγέντες μετὰ τῶν ἰθαγενῶν, αὐτοὶ διωχέτευσαν εἰς τὰς ἑλληνικὰς φλέβας τὸ πολύτιμον τῆς δύσεως αἷμα — πολύτιμον, ἀφ’ οὗ ἡ ἀρχαία παροιμία πᾶς μὴ Ἕλλην βάρβαρος εἶχε πρὸ πολλοῦ ἀντιστραφῇ — ἐν ᾧ κατὰ μέγα μέρος οἱ λοιποὶ τῶν νεοελλήνων εἶχον διασταυρωθῇ μετὰ φύλων βαρβάρων καὶ ἀγενῶν, γεγονὸς δυνάμενον νὰ αἰτιολογήσῃ πᾶσαν μεταξὺ αὐτῶν καὶ ἐκείνων διαφοράν. Διὰ τοῦτο οὐδεὶς τῶν ἀναλογιζομένων τὰ αἴτια ταῦτα, τῶν μετὰ ψυχρότητος φυλλομετρούντων τὴν Ἱστορίαν, εἶνε δυνατὸν νὰ ἐκπλαγῇ ἢ νὰ δυσφορήσῃ ἂν ὁ Ἑπτανήσιος, τέλειος σχεδὸν εὐρωπαῖος, ὑπερέχῃ πρὸ πολλῶν ἐτῶν κατὰ τὸν ὀργανισμὸν καὶ τὴν ἀνάπτυξιν, αὐτὸς ἐξ ὅλων πρωταγωνιστήσας ἐν τῇ πνευματικῇ ἐν γένει δράσει καὶ εἰς ὅλα τὰ στάδια αὐτῆς καὶ τοὺς κλάδους ἀναδειχθεὶς ἀπαράμιλλος. Ἐπ’ ἐσχάτων δὲ μάλιστα ἐκ τῆς Ἑπτανήσου ἐπεχύθη ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα, ἀνανήφουσαν ἀκόμη ἐκ τῆς καταθλιπτικῆς δουλείας, ζωηρότατον φῶς· οἱ δὲ διαπρεπεῖς ἐκείνης ἄνδρες, οἱ μέγιστοι καθεαυτὸ τῶν νεοελλήνων, ἐσελάγισαν ὡς ἀστέρες πρώτης τάξεως ἐπὶ τοῦ πνευματικοῦ τοῦ ἔθνους στερεώματος. Ἀδιάφορον ἂν τῆς Μητρὸς ἡ πνευματικὴ κατάστασις δὲν εἶνε ἀκόμη εἰς θέσιν νὰ ἐκτιμήσῃ τὴν ἀτίμητον ὑπηρεσίαν καὶ νὰ σφίγξῃ εἰς τὰς ἀγκάλας της μετὰ μεγαλητέρας στοργῆς θυγατέρα μάρτυρα, χάριν αὐτῆς σήμερον φθίνουσαν καὶ κινδυνεύουσαν νὰ χάσῃ ὅτι ἂν ἔχῃ!…
Ὁ Γεράσιμος Μαρκορᾶς, ὁ κράτιστος τῶν ζώντων ποιητῶν μας, εἶνε καὶ αὐτὸς τέκνον τῆς Ἑπτανήσου. Τὸ φῶς τῆς ἡμέρας εἶδε τὸ πρῶτον ἐν Κεφαλληνίᾳ, ἐξ οἰκογενείας ἀρχαίας καὶ εὐγενοῦς κερκυραϊκῆς, παρεπιδήμου τότε ἐκεῖ. Ὁ πατήρ του Γεώργιος, ἀνώτερος δικαστικὸς λειτουργός, ὑπῆρξεν ἀνὴρ διαπρεπὴς ἐπὶ παιδείᾳ. Καὶ αὐτὸς ἔγραψε στίχους ἰταλικοὺς ἐπιτυχεστάτους. Ἡ ἐπισυσσώρευσις λοιπὸν διανοητικῶν χαρισμάτων φαίνεται αὔξουσα κληρονομικῶς μέχρι τοῦ Γερασίμου, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ὁποίου ἡ ἀνάπτυξις ἔφθασεν εἰς τὸ λαμπρότερον σημεῖον. Πράγματι ὁ τελευταῖος, ὁ τελειότερος Μαρκορᾶς, ἐγεννήθη φέρων ὡς πολύτιμον προῖκα τὸν ὀργανισμὸν γνησίου
