λήλων ὡςεπιτοπλεῖστον ἄνευ συνειδήσεως, στρατοῦ αὐθαιρέτου καὶ σκαιοῦ, δικαστῶν πωλουμένων ἀναφανδὸν καὶ ἐν γένει ἀνθρώπων ἀπολιτίστων, μεστῶν πονηρίας καὶ ἐγωισμοῦ, θεωρούντων ὥς τι βάρος τὴν προςάρτησιν ἐστερημένων δὲ πάσης ἐθνικῆς ἀρετῆς καὶ περὶ μέλλοντος ἐλπίδος.[1] Ἴσως ὅλα ταῦτα νὰ ᾗνε ὑπερβολικαὶ μεμψιμοιρίαι· ἀλλ’ ὁπωςδήποτε ἡ ὑπὸ τοὺς νεοέλληνας δυσπραγία τῆς Ἑπτανήσου ἔν τινι βαθμῷ εἶνε δυσαμφισθητητος· αὕτη δὲ εἶνε καὶ ἡ αἰτία δι’ ἣν σήμερον πολλὰ ἑπτανησιακὰ στήθη βαρύνει ἡ τύψις καὶ ἡ μετάνοια. Ὁ ἐνθουσιασμὸς ὁ ὀνειρευθεὶς καὶ πραγματοποιήσας τὴν Ἕνωσιν κατὰ μέγα μέρος ἐξητμίσθη. Μεταξὺ δὲ τῶν παλαιῶν ἑπτανησίων, ἀνησύχων διὰ τὴν τύχην τῶν τέκνων των, ὑποβλεπόντων δὲ ἀπὸ τῶν νήσων των τοὺς κατοίκους τῆς στερεᾶς, ὅπως περίπου καὶ οἱ παλαιοί των κυρίαρχοι ὑποβλέπουσι τοὺς ἐκ τῆς ἠπειρωτικῆς Εὐρώπης of the Continent, — ὀλίγιστοι εἶνε οἱ μὴ ἀναγνωρίζοντες ὅτι ἔσπευσαν πολὺ εἰς τὴν ἐκτέλεσιν χιμαιρικοῦ σχεδίου, οἱ μὴ ἐψευσμένοι ἐντελῶς τὰς ἐλπίδας, ἀπογοητευμένοι σκληρῶς καὶ μὴ θεωροῦντες περιττὴν τόρα πλέον καὶ τοῦ πρῴην καθεστῶτος τὴν ἐπάνοδον.
Ἐν τῷ μέσῳ τῆς σχεδὸν γενικῆς ταύτης δυσαρεσκείας ὑπάρχουσιν ἐν τούτοις ἀκόμη ἄνθρωποι τινὲς καλοί, ἁγνοὶ πατριῶται, ὑποθάλποντες εἰς τὰ στήθη των τὸν ἐθνικὴν ἐλπίδα, χάριν αὐτῆς ὑφιστάμενοι γενναίως καὶ ἀγογγύστως τὴν σημερινὴν ἀθλιότητα, ὀνειρευόμενοι μεγάλην Ἑλλάδα καὶ νομίζοντες ὄχι τόσῳ κακὸν τὸ ὅτι ὀπισθοχώρησαν ὀλίγον, διὰ νὰ προοδεύσωσιν εἰς τὸ μέλλον. Πολλοὶ ἐξ αὐτῶν ἰσχυρίζονται μάλιστα ὅτι ὑπὸ τοὺς Ἑνετοὺς καὶ τοὺς Ἄγγλους ὁ ἑπτανήσιος ἦτο χαμένος, δοῦλος αὐτόχρημα καὶ ὅτι ἐκτὸς μιᾶς τάξεως ἀριστοκρατικῆς, της ὁποίας ἡ ζωὴ ἦτο κἄπως ὑποφερτή, ὁ λαὸς ἐκάθητο εἰς τὸ σκότος, μέχρι τῆς
- ↑ Διὰ τοὺς τυχὸν ἀγνοοῦντας ἢ λησμονοῦντας τὴν Ἱστορίαν, ἀρκούμεθα νὰ ὑπενθυμίσωμεν μόνον τὰς ἐν Ἑπτανήσῳ ἐκλογὰς ὑπὸ την Ἀγγλικὴν προστασίαν. Μ’ ὅλον τὸ συμφέρον τὸ ὁποῖον ἡ Κυβέρνησις εἶχε πρὸς ἀποτυχίαν τῶν Ῥιζοσπαστῶν — διὰ τὴν ὁποίαν καὶ μετήρχετο τὰ ἐπιτετραμμένα μέσα — ἐν τῷ τόπῳ ὅμως τῆς ἐκλογῆς τὰς κάλπας ἐφύλασσον τὴν νύκτα μόνοι οἱ ἄγγλοι στρατιῶται· πόσῳ δὲ τιμίως τὸ ἔκαμνον μαρτυρεῖ ἡ πάντοτε παρὰ τὰς εὐχὰς τῆς Κυβερνήσεως ἔκβασις τῶν ἐκλογῶν. Ὑπὸ τοιαῦτα παραδείγματα χρηστότητος καὶ νομιμοφροσύνης, τὰ ὁποῖα εἶνε ἀνίκανοι κἂν νὰ ἐννοήσωσιν οἱ σήμερον κυρίαρχοι, διεπαιδαγωγήθη ὁ Ἰόνιος, εἰς τὴν πατρίδα τοῦ ὁποίου ἐπέπρωτο βραδύτερον νὰ διαπράττωνται ὑπὸ τῶν Ἀρχῶν τὰ τερατωδέστερα ἐκλογικὰ ὄργια.
