φλογῶν τῶν πέριξ καιομένων οἰκιῶν, διέταξε τὸ σῶμα τῶν ὁπλοφόρων του νὰ σχηματισθῇ εἰς τετράγωνον, ἠσφάλισεν ἐν αὐτῷ τὰ πρὸ ἡμερῶν εἰς τὴν Τράπεζαν προςφυγόντα γυναικόπαιδα καὶ τὴν οἰκογένειάν του, καὶ οὕτω κατῆλθε διὰ μέσου τῆς πυρπολουμένης πόλεως εἰς τὸν λιμένα τῆς Ἀλεξανδρείας, ἀνήγγειλε πρῶτος εἰς τὸν Σεϊμοὺρ τὴν φυγὴν τοῦ Ἀραβῆ καὶ κατέφυγεν εἰς τὸ ναυλοχοῦν ἐν αὐτῷ πολεμικὸν «Ἑλλάς».
Τοιοῦτος ἐν μικρογραφίᾳ ὁ ἀνήρ, οὗ τὴν συμπαθῆ φυσιογνωμίαν μετὰ χαρᾶς βεβαίως θὰ συναντήσωσιν ᾧδε οἱ πολλαχοῦ, ἰδίως δὲ οἱ ἐν Αἰγύπτῳ, πολυπληθεῖς ἀναγνῶσται τοῦ Ἡμερολογίου.
ΕΔΩ κι’ ἐκεῖ στὸν οὐρανὸ λάμπει κανένα ἀστέρι
Καὶ τὸ φεγγάρι τὸ χρυσὸ γλυκὰ φεγγοβολᾶ.
Σφίγγω θερμὰ τῆς εὔμορφης μελαχροινῆς τὸ χέρι
Καὶ ’κείνη μὲ τὸ χέρι της μὲ σφίγγει ντροπαλά.
Καὶ στὴ φωληά του κούρνιασε τὸ ἀθῶο περιστέρι,
Ἓν ἄστρο ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ κατρακυλᾶ,
Μέσα ’ς τῶν δένδρων τὰ κλαδιὰ σιγὰ φυσᾶ τὸ ἀγέρι
Θαρρεῖς κι’ αὐτὸ ἐρωτικὰ πῶς τῆς κρυφομιλᾶ.
Ἡ πρώτη μου συνέντευξις ἦταν αὐτὴ ἡ βραδειά.
Ἡ κόρη ἀπ’ τὴν συγκίνποι, μὲ μάτια σφαλιστὰ
Ἀφῆκε στὴν ἀγκάλη μου νὰ πέσῃ τὸ κορμί της.
Χείλη μὲ χείλη ἐσμίξανε, καρδιὰ μὲ τὴν καρδιά,
Ἄχ! ποιὸς τὴν εὐτυχία του στὰ χέρια του βαστᾶ,
Ὅπως ἐγὼ τὴν ὥρ’ αὐτὴ ποῦ ἤμουνα μαζύ της.
Μ. Δ. Γιαννουκακησ
