ἐπὶ τῶν ὀχθῶν τοῦ Σηκοάνα πρωτεύουσα καὶ ἰδίως τὸ ἀριστερὸν αὐτῆς μέρος, ἐφ’ οὗ ἐγείρεται ἡ πόλις τῆς παιδευομένης νεότητος καὶ τῶν κλασικῶν παραδόσεων, ἡ ἐν τῷ πεπολιτισμένῳ κόσμῳ κοινῶς γνωστὴ ὑπὸ τὸ Σχολικὸν ὄνομα τῆς Λατινικῆς Συνοικίας, ἡ φιλοξενήσασα τόσους λογίους ἀδιακρίτως φυλῆς, θρησκείας ἢ γλώσσης, ἀπεδείχθη ἀφ’ ἱκανοῦ ἤδη χρόνου ἡ ὀχυρὰ Ἀκρόπολις, ἀφ’ ἧς ἡ γυνὴ ἀγωνίζεται, ἵνα ἀποκτήσῃ πάντα τὰ δικαιώματα καὶ πάντας τοὺς τίτλους, ὧν τὸ ἄρρεν φῦλον αὐθαιρέτως ἀποστερεῖ αὐτήν.
Ἀφοῦ τὰ Γερμανικὰ Πανεπιστήμια κλείουσιν ἀπηνῶς τὰς ἄλλως φιλοξένους πύλας αὐτῶν πρὸς τὰς ἀδελφὰς ἡμῶν καὶ τὰς θυγατέρας, οὐ μόνον ἀρνούμενα αὐταῖς τὴν τακτικὴν φοίτησιν καὶ τὸ δίπλωμα, ἀλλ’ ἀπαγορεύοντα αὐταῖς νὰ ὑπερβῶσι καὶ ὡς ἀκροαταὶ τὸν οὐδὲν αὐτῶν· ἀφοῦ τὰ Μεσαιωνικὰ κολλέγια τῆς Κανταβριγίας καὶ τῆς Ὀξφόρδης, ἐπιεικέστερα τῶν Γερμανικῶν, παρέχουσι μὲν ὑγιᾶ ἐγκυκλοπαιδικὴν παίδευσιν, ἀνεπαρκῆ ὅμως ἐφόδια πρὸς ἐξάσκησιν βιοποριστικοῦ ἐπαγγέλματος, ἡ πόλις τῶν Παρισίων ἀπέμενεν ἀναγκαίως τὸ μόνον εὐγενὲς ἄσυλον καὶ ἡ μόνη προστάτις τῶν τόσῳ δικαίων ἀξιώσεων τοῦ ἀσθενοῦς φύλου. Καὶ οὐδὲν τοῦτο ἄπορον ἐκ μέρους τοῦ ἱπποτικοῦ ἔθνους τῶν Γάλλων, ὅπερ τυγχάνει ἔκπαλαι ὁ ἐξ ἐπαγγέλματος συνήγορος παντὸς δεομένου, ὁ προαπολογητὴς παντὸς ἀδυνάτου, ἐκ μέρους, λέγομεν, τοῦ Παρισινοῦ ἄστεος, ὅπερ ὑπῆρξεν ἀείποτε ἡ ἑστία τῶν ἀγαθῶν νεωτερισμῶν καὶ τὸ laboratorium ὅλων τῶν εὐγενῶν κινημάτων, ὧν ἔχει ἀδιαμφισβητήτως τὸ μονοπώλιον.
Μετὰ τὴν Βελγικήν, ἥτις ἀπέκτα ἐν τῷ προσώπῳ τῆς δεσποι-
