λόφων καὶ τῶν ποταμῶν της, ὅσας ἐπροίκισεν ἡ φύσις ἢ ἐξωράϊσεν ἡ μυθολογία καὶ ἡ παράδοσις ἢ καθηγίασαν τὰ αἵματα τῶν ἑλληνικῶν ἀγώνων, καὶ τὰς ὁποίας ἐπεσκέφθη, ἐπροσκύνησε καὶ ἀπέλαυσεν, ὅλαι ἀνεξαιρέτως ἀντιπαρῆλθον ἀκτινοβόλοι διὰ τῆς ψυχῆς καὶ τῶν ὀφθαλμῶν του, ὡςεὶ ὑπὸ καλειδοσκόπιον μαγικόν, πλήρεις κάλλους, συγκινήσεων, ἀναμνήσεων, θαυμασμοῦ καὶ μεγαλείου. Οὕτω δὲ πάντα τὰ δῶρα καὶ τὰ ἀγαθά, πάντα τὰ ἡδέα συναισθήματα, ὅσα διεγείρει ἡ θεωρία, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ συμβίωσις μετὰ τῆς φύσεως, ὑπῆρξαν οὐχὶ ξένα εἰς τὸν σοφὸν πεζοπόρον, διὰ τὸν ὁποῖον αἱ πηγαὶ τῶν ἀπολαύσεών της δὲν ἔμειναν κεκλεισμέναι καὶ ἄγνωστοι, ὡς εἰς τοὺς ἄλλους κατοίκους τῶν πόλεων, τοὺς ὑπὸ τὴν πίεσιν τῆς τεχνικῆς ζωῆς ὑπολαμβάνοντας αὐτὴν ὡς μητρυιὰν σκληρὰν καὶ ἄστοργον.
Ἰδοὺ λοιπόν: φύσις, λογική, ἀλήθεια, ἐλευθερία: ἰδοὺ οἱ ὅροι, ἐν οἷς συγκεφαλαιοῦται ὁ βίος τοῦ Παρασκευαΐδου.
Ἁπλοῦς, ἀπέριττος, λιτοδίαιτος, αὐτάρκης, μετριοπαθής, ἀλτρουϊστὴς πράγματι, θυσιάζων τὸ ἐγὼ ὑπὲρ τῶν ἄλλων, φλεγματικός, ὑπέρτερος τῶν παθῶν, τῶν φαντασιοπληξιῶν καὶ τῶν ἀναγκῶν τῆς κοινωνικῆς παραζάλης, ἠδυνήθη νὰ διατηρήσῃ ἀκεραίαν τὴν ἠθικήν του ἀνεξαρτησίαν, τὴν ἐλευθερίαν τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ πνεύματος, τὸ τιμαλφέστερον τουτέστι τῶν ἀγαθῶν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ. Ζῇ λιτώτατα. Ἐνδύεται ἀπερίττως. Τρώγει, οὐχὶ διὰ νὰ κουράσῃ ἐκ τῆς χλιδῆς τὸν στόμαχον, ἀλλ’ ὅσον ἀρκεῖ πρὸς ἀνανέωσιν τῶν σωματικῶν δυνάμεων. Κατὰ τὰς μακρὰς καὶ ἐπιπόνους πεζοπορίας του, δὲν τρώγει εἰμὴ ξηρὸν ἄρτον καὶ ὀπώρας πρὸς ἀποφυγὴν δίψης. Ἀπὸ τοῦ Μαρτίου μέχρι τοῦ Νοεμὸρίου κοιμᾶται ἐν ὑπαίθρῳ. Ὡς κλίνη τῷ ἀρκεῖ μία σινδόνη ἐστρωμένη ἐπὶ πλακῶν ἢ σανίδων. Ἡ ἐνδυμασία του εἶνε ἁπλουστάτη. Τὸ περιττόν, διὰ τὴν ἀπόκτησιν τοῦ ὁποίου ὁ ἄλλος κόσμος βασανίζεται καὶ ἀλληλοτρώγεται καὶ δηλητηριάζει πάσας τὰς στιγμὰς τῆς ζωῆς του, τὸ περιττὸν εἰς τὴν τροφήν, εἰς τὸν ἱματισμόν, εἰς τὸν οἶκον, εἰς τοὺς τρόπους, εἰς τὴν ἔκφρασιν, εἰς τοὺς λόγους ἀκόμα, εἰς τὰς σχέσεις του ἐν γένει, καὶ τὸ ὁποῖον καθιστᾷ τοὺς ἀνθρώπους ἐντελῶς γελοίους καὶ κακοδαίμονας, ἐλλείπει ἐντελῶς ἀπ’ αὐτοῦ. Χόλος καὶ φθόνος καὶ μίση καὶ πάθη καὶ ἀδυναμίαι οὐδέποτε διετάραξαν τὴν αἰθρίαν τῆς ψυχῆς του καὶ τοῦ πνεύματός του τὴν γαλήνην. Ἁπλοϊκός, τραχὺς ἴσως καὶ ἀπότομος ἐν τᾐ εἰλικρινείᾳ, ἥτις τὸν χαρακτηρίζει ἀείποτε, ὑπῆρξεν εἷς καὶ ὁ αὐτὸς ἀναλλοίωτος ἄνθρωπος, ἄνευ πλαγιασμῶν
