ριζε νὰ ὑπομένῃ τὰς κωμικοσοβαρὰς μωρίας τοῦ ἄλλου κόσμου, ἔξω ὅμως τὸν ἐκάλει συνηθέστατα ἡ φύσις, ὡραία καὶ πλουσία καὶ φιλόστοργος δι’ αὐτὸν πάντοτε. μὲ τὰς ἀγρίας ἢ ἐξημερωμένας καλλονάς της, μὲ τὰς φάραγγας τῶν ὀρέων της, μὲ τὰ σύσκια ἄλση της, τοὺς γραφικοὺς αἰγιαλούς της, τοὺς βράχους της, τοὺς χειμάρρους της, τὰς κρυσταλλίνους πηγάς της, τῇς λαγκαδιαῖς της, τὰς μεγαλοπρεπεῖς σκηνογραφίας της.
Αἱ πεζοπορίαι του ἐνδιαφέρουσιν ἡμῖν ἐνταῦθα, οὐ μόνον ὡς παραδειγματικὴ ἄσκησις καὶ ἐνδυνάμωσις μυῶν καὶ νεύρων, καταφαίνουσαι ἀντοχὴν σωματικῆς δυνάμεως μονονοὺ ὑπεράνθρωπον, ἀλλ’ ὡς ἔνδειξις ἀφ’ ἑνὸς μὲν τῆς φιλοσοφικῆς του ἰδιοφυΐας, ἐξ ἄλλου δὲ ὡς πηγαὶ ἀστείρευτοι συγκινήσεων καὶ συναισθημάτων, τὰ ὁποῖα ἡμεῖς οἱ βάτραχοι τῶν πόλεων ἀγνοοῦμεν καὶ οὔτε δυνάμεθα νὰ διανοηθῶμεν κἄν. Ἐν Σπάρτῃ ἐλούετο εἰς τὸν Εὐρώταν ἐν καιρῷ χειμῶνος. Ἐκ Ναυπλίου μετέβαινε πεζῇ καθ’ ἑκάστην εἰς Τολό, δίωρον ἐκεῖθεν ἀπέχον, ἐκολύμβα καὶ ἐπέστρεφε πρῶτος εἰς τὴν συνεδρίασιν τοῦ δικαστηρίου, καθ’ ἣν ὥραν οἱ συνάδελφοί του θὰ ἔρρεγχον ἴσως ἀκόμη. Ἐκ Καλαμῶν καὶ Κυπαρισσίας ἀπήρχετο χάριν λουτρῶν εἰς τὴν μακρὰν ἀπέχουσαν παραλίαν καὶ ἐπανέκαμπτεν ἑωθινὸς πάντοτε. Ἐν Χαλκίδι ὤν, μετέβαινε συχνότατα εἰς τὸ χωρίον Ψαχνά, τρεῖς ὥρας πέραν τῆς πόλεως, διότι ἠρέσκετο — καταλαμβάνετε; — νὰ παίρνῃ ἐκεῖ τὸν καφέν του! Ἐφέτης ὢν ἐν Λαρίσσῃ ἐπεζοπόρει σχεδὸν καθ’ ἑκάστην εἰς Τύρναβον, διότι — λέγει — εὕρισκεν ἐκεῖ ὡραῖον γάλα! Κατὰ τὴν τελευταίαν ἐπιστρατείαν ἐπεσκέπτετο καθ’ ἑκάστην σχεδὸν ἐκ Λαρίσσης τὸν ἐν Ῥεβενίῳ διαμένοντα τότε ἐπ’ ἀδελφῇ γαμβρόν του συνταγματάρχην κ. Κ. Χατζηϊωάννου. Τὸ μεταξὺ Λαρίσσης καὶ Βόλου διάστημα διήνυσε πολλάκις χάριν ἐκδρομῆς, ἁπλούστατα, ὡς νὰ μετέβαινεν ἐκ τῆς πλατείας τοῦ Συντάγματος εἰς τοὺς στύλους τοῦ Ὀλυμπιείου. Ὁσάκις τῷ ἔμενε καιρός, ἐλάμβανε τὸν πῖλον του, τὴν ῥάβδον, τεμάχιον ἄρτου, καὶ ὀλίγους καρποὺς καὶ ἀπήρχετο ὁτὲ μὲν εἰς Ἁγυιάν, διὰ νὰ περιεργασθῇ αἴφνης τὴν αὐτόθι τελουμένην πανήγυριν, ἄλλοτε εἰς Πήλιον διὰ νὰ θαυμάσῃ τὰς γραφικὰς τοποθεσίας του, ὁτὲ εἰς τὸν Ὄλυμπον ἢ τὸν Παρνασσὸν διὰ νὰ ἴδῃ τὸν ἥλιον ἀνατέλλοντα, ἄλλοτε πάλιν εἰς κανὲν δάσος τῆς Στερεᾶς ἢ τῆς Πελοποννήσου διὰ νὰ λικνισθῇ ὑπὸ τὴν σκιὰν καί τὸν ψίθυρον τῆς ἐλάτης, ἢ διὰ νὰ δροσισθῇ εἰς τὰ νάματα τῆς Κασταλίας καὶ νὰ πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος τῆς Στυγός. Ἀνῆλθε τὸν χιονόβλητον καὶ ἀπρόσιτον Ταΰγετο ἐπὶ τῆς ὑψητοτέρας αὐτοῦ κορυφῆς, ἔνθα ὁ ναΐσκος τοῦ προφήτου Ἠλία ἀναλώσας δέκα ἓξ ὁλοκλήρους ὥρας κατά τε τὴν
