περὶ ἀποζημιώσεως τῶν ἐκ δικαστικῆς πλάνης θυμάτων ἢ τῶν οἰκογενειῶν αὐτῶν.
Ἓν θῦμα τῆς δικαιοσύνης, — λέγει ὁ Βένθαμ, — εἶναι καθ’ ἑαυτὸ λόγος, ὅπως πενθήσῃ ἡ κοινωνία. Ἀλλ’ ἐὰν καὶ μετὰ τὴν ἀναγνώρισιν τῆς πλάνης, δὲν γίνῃ ἡ δυνατὴ ἐπανόρθωσις, ἐπέρχεται πλέον ἀνατροπὴ τῆς κοινωνικῆς τάξεως.
Σπουδαία καὶ ἐνδιαφέρουσα λίαν ἐξακολουθεῖ ἐν τῷ ἐπιστημονικῷ κόσμῳ ἡ συζήτησις περὶ τοῦ θεσμοῦ τῆς ὑπὸ τοῦ δημοσίου ταμείου ἀποζημιώσεως τῶν ἐκ δικαστικῆς πλάνης καταδικασθέντων· ἀλλ’ αὕτη ἐξέρχεται τῶν ὁρίων τοῦ προγράμματος τοῦ ἀνὰ χεῖρας Ἡμερολογίου· ὅ,τι ὅμως δὲν βλάπτει νὰ μάθωσι σὺν τοῖς ἀναγνώσταις καὶ αἱ πολυπληθεῖς αὐτοῦ ἀναγνώστριαι εἶναι ὅτι ὁ τοιοῦτος θεσμὸς κατ’ ἀρχὴν ἰσχύει εἰς πολλὰ κράτη[1].
Ἐὰν ἤλπιζον, ὅτι καὶ τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων τὴν προσοχὴν ἠδύνατο νὰ προσελκύσῃ ἄλλο τι ἐκτὸς τῶν νομοσχεδίων περὶ φορο-δανείων πρὸς τροφοδότησιν τοῦ κόμματος καὶ παράτασιν τοῦ εἰρηνοπολέμου, ἤθελον εὐχηθῇ, ὅπως τὰς πολυτίμους στιγμὰς τῶν ἁρμοδίων ἐπασχολήσῃ, εἰ δυνατόν, καὶ ἡ μελέτη νόμων, λειτουργούντων ἀπροσκόπτως ἐν κράτεσιν εὐνομουμένοις, ὡς αὐτοκαλεῒται καὶ τὸ Ἑλληνικόν.
Ἀλλὰ γνωρίζων καλῶς, ὅτι οἱ πάσης τάξεως κύριοι ἁρμόδιοι οὐδὲ τὴν πρὸ πολλῶν ἐτῶν ὑποβληθεῖσαν πρότασιν περὶ καταργήσεως τῆς εἰς ὅλοι σχεδὸν τὰ κράτη καταργηθείσης προσωπικῆς κρατήσεως ἠθέλησαν νὰ μελετήσωσι… παύω τὰς ἀκάρπους μεμψιμοιρίας.
- Ἐν Καλλιθέᾳ (Ἀθηνῶν) τῇ 30 Ἰουλίου 1891.
Γεωργιοσ Ν. Φιλαρετοσ
- ↑ Οὕτω ἰσχύει ἐν Μεξικῷ, ἐν Πορτογαλλίᾳ, ἐν Σουηδίᾳ διὰ τοῦ ἀπὸ 12 Μαρτίου 1886 νόμου, ἐν Δανίᾳ διὰ τοῦ ἀπὸ 5 Ἀπριλίου 1888 νόμου, ἐν τοῖς Ἑλβετικοῖς καντονίοις τῆς Γενεύης, τῆς Βέρνης, τοῦ Φριμπούργου, τοῦ Νεφσατέλ, τοῦ Βὼ καὶ τῆς Ἀργοβίας· τελευταῖον δὲ διὰ τοῦ ἀπὸ 9 Δβρίου 1889 εἰσήχθη καὶ εἰς τὸ καντόνιον τῆς Βασιλείας.
