κτῳ αὐτῶν φαντασίᾳ διενοχλητικωτάτας ἰδέας ἐπιτυχίας καὶ ἡδονῆς, αἵτινες ἀποβαίνουσι τοσοῦτοι πειρασμοὶ καὶ πειρασμοὶ ἀκαταμάχητοι. Ἡ φιλολογία εἶνε προϊὸν τῆς κοινωνίας· ἐνῷ δὲ εἶνε ἀποτέλεσμα, ὡς τοῦτο συμβαίνει γενικῶς ἐν τῇ φύσει, γίνεται σύναμα καὶ αἰτία. Κινδυνεύομεν ἴσως νὰ θεωρηθῶμεν γελοῖοι, ὁμιλοῦντες περὶ εὐθύνης καὶ συνενοχῆς τῆς φιλολογίας, ἀλλ’ οὔτε οἱ πρῶτοι εἴμεθα οὕτω δοξάζοντες, οὕτω οἱ τελευταῖοι. Ὑπάρχει μεγάλη σήμερον τάσις εἰς το ν’ ἀποδίδωσι τὴν μυστηριώδη προέλευσιν τῶν ἐρωτικῶν ἐγκλημάτων εἰς τὴν ῥομαντικὴν φιλολογίαν.
Καὶ ἐπειδὴ γράφομεν περὶ τῶν ἐρωτικῶν ἐγκλημάτων, λαβόντες ἀφορμὴν ἐκ τοῦ ἐγκλήματος τῆς Κας Weiss, ἐρωτῶμεν: ὁ φόνος οὗτος ἢ ἡ ἀπόπειρα φόνου, ἀφοῦ δὲν ἐπετεύχθη τὸ σκοπούμενον ἀποτέλεσμα — ὅπερ ὅμως ἀδιάφορον, διότι τετελεσμένον ἢ μή, τὸ ἔγκλημα περιέχει τὴν αὐτὴν δόσιν θελήσεως — εἶνε ἄτιμος; Ἐὰν ναί, τί εἶνε ὁ ἔρως ἐν τῷ ἀνθρωπίνῳ γένει καὶ τί ζητεῖ παρ’ ἡμῶν ἡ φύσις; Ἐὰν τοὐναντίον δικαιολογεῖται ἡ πρᾶξις καὶ δύναται κατά τινα τρόπον νὰ ἐξηγηθῇ, τί εἶνε τὸ καθῆκον καὶ τί ἡ κοινωνία ἀπαιτεῖ παρ’ ἡμῶν; Καὶ ἰδοὺ πῶς, τοιούτου τεθέντος διλήμματος, δύνανται νὰ εὑρεθῶσιν ἄνδρες, νομίζοντες, ὅτι ὁ ἀρχικὸς νόμος τῆς συνομιλίας τῶν δύο φύλων ἄνευ ὀνείρων καὶ ἄνευ φράσεων, θὰ ἦτο πολλῷ ἁπλούστερος. Ἴσως ἐὰν ὁ νόμος οὗτος, εὐλαβούμενος ὑφ’ ἁπάντων τῶν ὄντων, ἐκανόνιζε καὶ τὴν ἀνθρωπίνην ἀνάγκην περὶ συντηρήσεως τοῦ εἴδους ἡμῶν, ἡ ἀνάγκη τοῦ φόνου, ὡς ἐκείνου, ὃν συνέλαβε καὶ ἀπεπειράθη ἡ Κα Weiss δὲν θὰ ἐπεβάλλετο εἰς τὸ θῆλυ, ὡς ἴσως δὲν ἐγίνετο τοῦτο κατὰ τὴν προϊστορικὴν ἐποχήν, καθ’ ἣν ὁ βασιλεὺς τῆς ζωϊκῆς πλάσεως ἔφερεν ἀπὸ τοῦ κόκκυγος παράρτημα τὸ ὀφιοειδὲς κέρκος.
Γεωργιοσ Ν. Καλλισπερησ
