ΕΤΑ τὴν ἀδιάκοπον παρέλασιν ἀλλεπαλλήλων ἐρωτικῶν ἐγκλημάτων καὶ τὴν συνοδεύουσαν αὐτὰ ἀγριότητα, μετὰ τὴν σειρὰν τῶν τραγικῶν παραφροσυνῶν καὶ τῶν νοσηρῶν ἐξάψεων τοῦ ἐρωτισμοῦ, ἡ κοινὴ συνείδησις συνταράττεται, ὁ δὲ φιλόσοφος ἐξιστάμενος ἐρωτᾷ, μήποτε πλανᾶται ἡ κατὰ παράδοσιν ἠθικὴ τῶν πεπολιτισμένων λαῶν, μήποτε ὅπερ, ἀτόπως ἴσως, καλεῖται ἀκολασία, εἶνε τὸ εἰρηνικὸν ἰδεῶδες τῆς σχέσεως τῶν φύλων ἐν τῇ κοινωνίᾳ τῶν ἀνθρωπίνων ζῴων. Ἴσως τὸ αἴσθημα εἶνε ἡ παραφροσύνη τῆς ψυχῆς καὶ ἴσως θὰ ἔπρεπεν ἐν ὀνόματι τῶν ἠθῶν νὰ πνίξωμεν τοὺς Λαμαρτίνους ἐντὸς τῶν Λιμνῶν των. Ἴσως οἱ Ποιηταὶ ἠπάτησαν τὸ Γένος ἡμῶν, ἐκθειάζοντες τὴν ἐπιθυμίαν καὶ ἴσως θὰ ἦτο σοφώτερον νὰ ἠρκούμεθα ἐν τῷ νόμῳ τῆς συνουσίας ἄνευ ὀνείρων, ἥτις φαίνεται, καὶ διὰ τὸν ἄνθρωπον αὐτὸν οὖσα ἡ τελευταία λέξις τῆς φοβερᾶς φύσεως. Τίς οἶδε φεῦ! καὶ τίς θὰ εἴπῃ ποτὲ, ἐὰν ἡ ἀνυπόκριτος ἐπιστροφὴ πρὸς τὸ ζωῶδες τῶν πρώτων ἡλικιῶν δὲν εἶνε τῆς εὐτυχίας τὸ τόσῳ περιζήτητον μυστικόν! Δέκα ὀκτὼ αἰῶνας μετὰ τὸν Χριστὸν καὶ τὸ σύστημα περὶ ἠθικοποιήσεως διὰ τοῦ αἰσθήματος ὁ Darwin συμπεραίνει εἰς τὸν ἀγῶνα, ὃν οἱ ἔλαφοι διεξάγουσι περὶ τῆς δορκάδος κατὰ τὴν ὡραίαν τοῦ ἔαρος ὥραν. Καὶ ἴσως δὲν ἔχει ἄδικον, διότι ὅταν βλέπῃ τις γυναῖκα, σύζυγον ἅμα τε καὶ μητέρα, δολοφονοῦσαν τὸν ἄνδρα τὸν καὶ πατέρα τῶν τέκτων αὐτῆς, τί ἄλλο τοῦτο σημαίνει ἢ ὅτι ὅ,περ συμπνίγει τὴν συνείδησιν τῆς συμβίας καὶ τῆς μητρὸς εἶνε τὸ θῆλυ ὄχι πλέον τῆς ἀνοίξεως, ἀλλὰ τῶν τεσσάρων τοῦ ἔτους ὡρῶν; Διατί τάχα ὁ ἄνθρωπος ν’ ἀγαπᾷ ἐν πάσῃ τοῦ χρόνου στιγμῇ; καὶ τί εἶνε τὸ κακὸν τοῦτο, τὸ ἰδιάζον
