Πολὺ βεβαίως ἐπέχουσι τοῦ σημερινοῦ στηθοδέσμου ἥ τε ἑκατὸν θυσάνοις ἀρκρυῖα ζώνη καὶ ὁ ποικίλος τῆς Ἀφροδίτης κεστὸς ἱμάς, παρέθηκα ὅμως τοὺς ἀνωτέρω στίχους, ἵνα δείξω, ὅτι ἀνέκαθεν ἡ γυνὴ περὶ τὸ στῆθος καὶ τὴν ὀσφὺν ἐπεζήτησε τὴν σωματικὴν καλλονήν.
Τὰς ἀρχαίας Ἑλληνίδας καὶ Ῥωμαίας εὑρίσκομεν ποιουμένας χρῆσιν ζωνῶν τε καὶ πραγματικῶν στηθοδέσμων, τοῦτο μὲν πρὸς κάλυψιν τῶν ἐλαττωμάτων τοῦ ἀναστήματος, τοῦτο δὲ πρὸς περίσφιγξιν τοῦ θώρακος καὶ τῆς ὀσφύος καὶ προπέτειαν τοῦ στήθους καὶ τοῦ τραχήλου. Ἡ εὐσαρκία μέγα τότε ἐθεωρεῖτο ἐλάττωμα, ὁ δὲ Ὀβίδιος, ἀπαριθμῶν τὰ κατὰ τοῦ ἔρωτος ἰάματα ἐν τοῖς πρώτοις τίθησιν αὐτήν. Τῷ καιρῷ δ’ ἐκείνῳ ἤρξατο μεταδιδομένη ἡ ἀνόητος γυναικεία φιλαρέσκεια καὶ εἰς τοὺς ἄνδρας. Οὕτως, ὁ μὲν Ἀριστοφάνης γνωρίζει ἡμῖν στηθοδεσμοφόρον ἄνδρα, τὸν ποιητὴν Κινεσίαν, ὁ δὲ Αὐτοκράτωρ Ἀντωνίνος κατὰ τὸν βιογράφον αὐτοῦ Καπιτωλῖνον, ἐφόρει στηθόδεσμον, ἵνα κομψοπρεπέστερον καθιστᾷ τὸ ὑψηλόν του ἀνάστημα. Ἀλλὰ μήπως καὶ σήμερον δὲν ὑπάρχουσι τοιοῦτοι θηλυδρίαι;
Ἦλθεν ἐν τούτοις ἐποχή, καθ’ ἦν ἐξέλιπεν ὁ στηθόδεσμος, ἀντ’ αὐτοῦ δὲ αἰ γυναῖκες ἐφόρουν στενὸν ἱμάτιον ἀπὸ τοῦ τραχήλου μέχρι τῶν ἰσχίων, περιεβάλλοντο δὲ μακρὰς ποδήρεις ἐσθῆτας. Τί κρῖμα, ὅτι δὲν διήρκεσεν ἐπὶ μακρόν, δὲν διαιωνίσθη μᾶλλον, ἡ ἐποχὴ ἐκείνη, καθ’ ἦν ἡ γυνὴ, ἐνεφανίζετο ἀληθῶς ὡραία καὶ εὔσωμος, τοιαύτη οἵα ἀρχῆθεν ἐπλάσθη καὶ οἵαν εἶχεν ὑπ’ ὄψει ὁ δαιμόνιος καλλιτέχνης ὁ λαξεύσας τὴν Ἀφροδίτη τῆς Μήλου, ἥτις νῦν ἀποτελεῖ ἐν τῶν πολυτιμοτέρων κειμηλίων τοῦ Λούβρου.
Κατὰ τὸν μεσαίωνα τείνει πάλιν ν’ ἀναφανῇ ὁ ἐπάρετος στηθόδεσμος, συνιστάμενος τότε εἰς ἁπλοῦν ὑποχιτώνιον ἀκριβῶς ἐπὶ τοῦ θώρακος ἐφαρμοζόμενον, χωρὶς ἐν τούτοις νὰ συμπιέζῃ αὐτόν. Περὶ τὰς ἀρχὰς ὅμως τοῦ
