νὰ διέλθωσι, καὶ ὅτι θέλουσι καταβάλλει τὴν ἀξίαν τῶν παρεχομένων αὐτοῖς τροφῶν. Ἀλλὰ παρὰ τοὺς δοθέντας περὶ τούτου ὅρκους, οἱ σταυροφόροι ἐξετραχηλίσθησαν εἰς πολλὰς καταχρήσεις· ἔπαυσαν νὰ πληρώνωσι τὰ τρόφιμα, λαμβάνοντες αὐτὰ διὰ τῆς βίας, καὶ περιύβριζον τὰ ἱερὰ καταγώγια. Ἐντεῦθεν ἦλθον εἰς χεῖρας πρός τε τοὺς κατοίκους καὶ πρὸς τὸν στρατὸν τὸν ἐπιτραπέντα νὰ ἐπιτηρῇ τὴν διάβασιν τῶν ξένων. Ὁ Μανουὴλ πληροφορηθεὶς ταῦτα πάντα, διεμήνυσεν εἰς τὸν Κορράδον νὰ μὴ ἔλθῃ εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἀλλὰ νὰ περάσῃ ἄνευ ἀναβολῆς εἰς τὴν Ἀσίαν διὰ τῆς θρᾳκικῆς χερσονήσου. Ὁ βασιλεὺς τῆς Γερμανίας, κωφεύσας εἰς τὴν παραίνεσιν ταύτην, ἔπαθεν ἐν τῷ πεδίῳ τῶν Χοιροβάκχων, ἕνεκα τῆς πλημμύρας δύο ποταμῶν, συμφορὰς μεγάλας. Τὸ δὲ παραδοξότερον, ἀξιῶν νὰ δικαιολογήσῃ ἑαυτὸν ἐπὶ τοῖς πρότερον πεπραγμένοις, εἶπεν ὅτι δὲν ἐγένετο αὐτὸς αἴτιος τούτων, ἀλλ’ ἡ τοῦ ἀγομένου ὑπ’ αὐτοῦ πλήθους παράλογος ὁρμή· εἰς ὃ ὁ Μανουὴλ ἀπήντησεν, ὅτι ἐνόμιζε πάντοτε τὸν ἡγεμόνα ὑπεύθυνον τῶν ὑπὸ τοῦ στρατοῦ αὐτοῦ πραττομένων ἀτοπημάτων, νῦν δὲ διδασκόμενος τὰ ἐναντία θέλει ἐπιρρίψει καὶ αὐτὸς εἰς τὴν τοῦ πλήθους ἀλογιστίαν πάντα τὰ δεινὰ ὅσα θέλουσι πάθει οἱ σταυροφόροι εἰς τὸ ἑξῆς. Καὶ ἐπειδὴ ὁ Κορράδος, ἐπιμένων ἔτι εἰς τὴν ὑπεροψίαν αὐτοῦ, ἠξίωσε νὰ διαπεραιωθῇ εἰς τὴν καταντικρὺ παραλίαν ἐν πομπῇ βασιλικῇ, ὁ Μανουὴλ διεμήνυσεν αὐτῷ ὅτι ἄτοπα ζητεῖ· ὥστε ὁ Κορράδος ὅστις ἐν τῷ μεταξὺ εἶχε πληροφορηθῆ ὅτι ὁ στρατός του, θελήσας νὰ προσβάλῃ τοὺς ἡμετέρους, πολλὴν ἔπαθε φθοράν, ἐσωφρονίσθη τελευταῖον καὶ διεπέρασεν εἰς τὴν Ἀσίαν ἐπὶ ταπεινοῦ λεμβαδίου.
Μετ’ ὀλίγον ἔφθασεν εἰς τὰ σύνορα τοῦ κράτους, παρὰ τὸν Ἴστρον ποταμόν, καὶ ὁ Λουδοβῖκος Ζ′. Ὁ Μανουὴλ ἔπεμψε πρὸς τοῦτον πρέσβεις ἀπαιτήσαντας ὅρκους σαφεστέρους τῶν ὑπὸ τοῦ Κορράδου δοθέντων, διότι ἐζήτησαν νὰ ὀμόσωσιν ὅ τε Λουδοβῖκος καὶ οἱ περὶ αὐτὸν μεγιστᾶνες ὄχι μόνον ὅτι οὐδεμίαν θέλουσι κυριεύσει πόλιν ἀνήκουσαν εἰς τὸ κράτος, ἀλλὰ προσέτι ὅτι θέλουσιν ἀποδώσει εἰς τὸ κράτος πάσας τὰς πόλεις ὅσας ἀνακτήσωσιν ἀπὸ τῶν Τούρκων. Καὶ τὴν μὲν πρώτην ὑπόσχεσιν ἔδωκαν ὅ τε Λουδοβῖκος καὶ οἱ περὶ αὐτόν, τοῦ δὲ δευτέρου ὅρου τὴν διευκρίνησιν ἀνέβαλον μέχρις οὗ συνεννοηθῶσι μετὰ τοῦ Κορράδου. Ὅτε δὲ ἀφικομένων αὐτῶν εἰς τὰ πέριξ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ βασιλεὺς ἐπανέλαβε τὴν ἀπαίτησιν, εἷς τῶν παρακολουθούντων τὸν γαλλικὸν στρατὸν ἀρχιερέων, ὁ ἐπίσκοπος Λάγγρης, ἀφοῦ πολλὰς ἐξήμεσεν ὕβρεις κατὰ τῶν Ἑλλήνων, δὲν
