Μανουὴλ Κομνηνὸς δὲν εἶχε τὴν στρατηγικὴν μεγαλοφυΐαν τοῦ Ἡρακλείου, πολλοῦ γε καὶ δεῖ· ἀλλὰ μετὰ τὸν Ἡράκλειον, οὐδεὶς τῶν βασιλέων τοῦ μεσαιωνικοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀνεδείχθη ἡρωϊκώτερος αὐτοῦ. Ἡ δύναμις καί ἡ ἐμπειρία του περὶ τὴν χρῆσιν τῶν ὅπλων ἦτο τοσαύτη ὥστε ὁ Ραιμοῦνδος τῆς Ἀντιοχείας τὸν ὁποῖον ὁ Κίνναμος λέγει «ἄνδρα ἰσχύϊ καὶ ῥώμῃ κατὰ τοὺς θρυλουμένους ἐκείνους Ἡρακλεῖς,» δέν ἠδυνήθη νὰ μεταχειρισθῇ τὸ δόρυ καὶ τὴν ἀσπίδα τοῦ Μανουήλ. Συμμετασχών ποτε περιφήμου τινὸς ἱπποτικοῦ ἀγῶνος, κατέβαλε διὰ μιᾶς δύο φράγκους οἵτινες ἐλογίζοντο ὡς οἱ ῥωμαλεώτεροι τῶν ἱπποτῶν. Ἄλλοτε πάλιν πρὸς τοὺς Τούρκους ἀγωνιζόμενος, ἐκάθισεν ἐνέδραν ἐντὸς δάσους καὶ προήλασε κατὰ τῶν πολεμίων ὑπὸ δύο μόνων πιστῶν ἀνδρῶν παρακολουθούμενος. Ἀπαντήσας δὲ κατ’ ἀρχὰς ὀκτωκαίδεκα Τούρκους ἱππεῖς, τρέπει αὐτοὺς εἰς φυγήν· ὁ ἀριθμὸς ὅμως τῶν ἐχθρῶν αὐξάνει· οἱ σταλέντες εἰς ἐπικουρίαν αὐτοῦ προέβαινον νωθρῶς, ὁ δὲ Μανουὴλ μὴ περιμείνας τὴν ἄφιξίν των, διελαύνει ἀνὰ μέσον πεντακοσίων Τούρκων, μηδεμίαν λαβὼν πληγήν.
Ἐπὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ, ἐγένετο τῷ 1147 ἡ δευτέρα σταυροφορία ὑπὸ δύο ἡγεμόνας τοὺς ἰσχυροτέρους τῆς Εὐρώπης, τὸν βασιλέα τῆς Γερμανίας Κορράδον Γ′ καὶ τὸν βασιλέα τῆς Γαλλίας Λουδοβῖκον Ζ′.
Πρῶτος ἐξεστράτευσεν ὁ Κορράδος, συνεπαγόμενος ὡς λέγεται 70,000 βαρέως ὡπλισμένων ἱπποτῶν, πολυάριθμον δὲ ἐλαφρὸν ἱππικὸν καὶ πεζικόν. Καὶ αὐτὸς καὶ ὁ Λουδοβῖκος εἶχον ζητήσει παρὰ τοῦ Μανουὴλ τὴν ἄδειαν νὰ διέλθωσι διὰ τοῦ κράτους αὐτοῦ, τὴν ὁποίαν οὗτος δὲν ἀπεποιήθη, ἀπαιτήσας ὅμως δύο τινά· ὅτι δὲν θέλουσι προξενήσει ζημίαις εἰς τὰς χώρας δι’ ὧν ἔμελλον
