ἂν ὦσιν, ἀείποτε ὑδροποτοῦντες. Καὶ ὅμως ἡ Ῥουκὲ χανούμ, ὄχι οἶνον, ἀλλὰ καὶ δηλητήριον ἀκόμη ἦτο πρόθυμος νὰ πίῃ, ἂν διέτασσεν ὁ ἰατρὸς χάριν τῆς θεραπείας αὐτῆς.
Ἐμείναμεν ἡμίσειαν περίπου ἔτι ὥραν ἐκεῖ, συνδιαλεγόμενοι περὶ διαφόρων, ἰδίως δὲ τῆς ἀσθενοῦς καὶ τῶν Ὀθωμανικῶν ἠθῶν καὶ ἐθίμων. Ἐζητήσαμεν νὰ μάθωμεν, ἂν κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ ὑπνωτισμοῦ ἀπευθύνῃ πρὸς τὴν Ὀθωμανίδα ἐρωτήσεις ὁ ἰατρὸς καὶ ἂν ἐκείνη ἀποκρίνηται ἢ προλέγῃ τὰ μέλλοντα· ἀλλ’ ἠκούσαμεν, ὅτι οὐδὲν τούτων συμβαίνει καὶ μόνον ἡ ληθαργικὴ κατάστασις ἐπέρχεται. Ἑνίοτε δὲ ὁ ἰατρὸς ἀπηυθύνετο καὶ πρὸς τὴν Ῥουκὲ χανούμ, ἥτις μετεῖχεν οὕτω τῆς συνδιαλέξεως, ἐν ᾧ ἡ μήτηρ της ἀπ’ ἀρχῆς ἕως τέλους ἔμεινε βωβὸν πρόσωπον τῆς σκηνῆς.
Μετὰ ταῦτα ἠγέρθημεν ν’ ἀναχωρήσωμεν.
Ὁ κ. Κουτούβαλης διεβεβαίωσε τὴν ἀσθενῆ του, ὅτι τὴν ἐξήτασα καλῶς καὶ ὅτι διὰ τῆς θεραπείας, ἣν ἐξακολουθεῖ, καὶ τῆς ὑπομονῆς θὰ γίνῃ ἐντελῶς καλά, καθ’ ἣν καὶ ἐγὼ ἐσχημάτισα πεποίθησιν.
Ἀμφότεραι αἱ Ὀθωμανίδες ἔστρεψαν πρός με μετὰ συγκινήσεως εὐγνώμονα βλέμματα καὶ προσέκλιναν. Ἡ δὲ Ῥουκὲ χανούμ, σχεδὸν ἔνδακρυς, εἶπε τῷ κ. Κουτούβαλῃ:
— Νὰ εἴπητε, παρακαλῶ, εἰς τὸν ἐφέντην ἰατρόν, ὅτι τῷ εὐχαριστῶ καὶ τῷ εὐγνωμονῶ ἐξ ὅλης ψυχῆς. Τῷ εὔχομαι δὲ καλὸν ταξείδιον καὶ τερπνότατσν με γλυκείας αὔρας καὶ δροσεροὺς Ζεφύρους. Εἴθε δὲ ὁ Ἀλλὰχ νὰ στρώνῃ πάντοτε μὲ ῥόδα τὸν δρόμον του!
Ὁ κ. Κουτούβαλης παραχρῆμα διηρμήνευσέ μοι ἀσμένως τὰς ἐγκαρδίους εὐχαριστίας καὶ τρυφερωτάτας εὐχὰς τῆς εὐαισθήτου καὶ εὐφαντάστου χανοὺμ πρὸς χαράν μου.
— Ποιὸς τὴν χάριν σας, ἐξοχώτατε! εἶπέ μοι ὁ κ. Ἀναστασιάδης. μειδιῶν.
— Βεβαιότατα. Αὐτὸ ἴσα — ἴσα ἐκέρδησα καὶ ἐγὼ ἐκ τῆς ἰατρικῆς μου!
— Καί, πιστεύω, δὲν θὰ ἔχετε ἀξίωσιν ἄλλης ἁμοιβῆς.
