— Ὤ, διάβολε! παρετήρεσε χαριέντως ὁ κ. Ἀναστασιάδης. Πσῦ νὰ τὸ εἴξευρα νὰ γίνω καὶ ἐγὼ ἰατρός!
Ὁ ἰατρὸς ἔλαβε τὸ σῶμα τῆς ὑπνωτισθείσης καὶ ἔσειεν αὐτό, ὡς σείει τις ἔνθεν καὶ ἔνθεν δενδρύλλιον, νεαρὸν καὶ τρυφερὸν, τοῦ ὁποίου ἡ ῥίζα δὲν ἀποσπᾶται ἐκ τοῦ ἐδάφους. Οἱ πόδες τῆς Ῥουκὲ χανσὺμ ἔμενον τῳόντι καθηλωμένοι ἐπὶ τοῦ δαπέδου καὶ ἐντελῶς ἀμετακίνητοι. Ὅτε δὲ τὴν ἀφῆκε, τὸ σῶμα ἀνέλαβε τὴν αὐτὴν άκριβῶς στάσιν, ἣν εἶχε καθ’ ἣν στιγμὴν ὑπνωτίσθη. Ὁ ἰατρὸς ἔνυξε διὰ καρφίδος ἐλαφρῶς καὶ ἔκνισεν ἐπανειλημμένως τὴν χεῖρα τῆς ὑπνωτισθείσης, ὥστε ἐσχηματίσθη μικρὸς μώλωψ. Ἀλλ’ ἐκείνη ἔμενε μολαταῦτα ἀναίσθητος.
Ἡ Ῥουκὲ χανοὺμ ἐκοιμᾶτο βαθύτατα. Ἐφαίνετο δέ, ὥς τι ἄγαλμα, κατηφὲς καὶ πάσχον, ἐν τελείᾳ ἀδρανείᾳ καὶ ληθάργω, καλλιτεχνικὴ εἰκὼν τῆς ὀδύνης καὶ μελαγχολίας.
Περιεργαζόμην αὐτὴν ἐν ἄκρᾳ σοβαρότητι, ὡς ἰατρὸς δῆθεν, ἀλλὰ λίαν ἐνδιαφερόντως καὶ ἀντήλλασσεν λέξεις τινὰς μετὰ τοῦ κ. Κουτούβαλη, οἷον συνεννοούμενος καὶ συνδιασκεπτόμενος μετ’ αὐτοῦ περὶ τῆς καταστάσεως τῆς ἀσθενοῦς. ἐν ᾧ ὁ μὲν βοηθός μου ἐθεᾶτο, ἀπλήστως ἐπίσης, τὸ περίεργον φαινόμενον, ἡ δὲ μήτηρ τῆς Ῥουκὲ χανοὺμ προσήλου πρὸς ἡμᾶς βλέμματα ἀνυποκρίτου εὐγνωμοσύνης.
Ὁ ἰατρὸς μᾶς ἐξήγησε τότε, ὅτι ὑπνωτίζει τὴν ἀσθενῆ του διὰ τῶν ὀφθαλμῶν του καὶ ταχύτατα, διότι ἡ Ῥουκὲ χανοὺμ εἶνε ὑπερευαισθήτου καὶ ἰδιαζούσης νευρικῆς καταστάσεως· ὅτι δὲ μόνον οἱ ὀφθαλμοί του ἔχουν δι’ αὐτὴν τοιαύτην δύναμιν, ὡς καὶ ἡ μήτηρ της διεβεβαίωσεν αὐτόν.
Μετὰ δύο — τρία ἔτι λεπτὰ τῆς ὥρας ὁ ἰατρὸς τὴν ἀφύπνισε. Δὶς — τρὶς διὰ τῶν μεγάλων δακτύλων του ἐπέτριψεν ἰσχυρῶς τοὺς ὀφθαλμούς της, ἐνεφύσησεν ἐπ’ αὐτῶν, ἐνέπτυσεν ἐλαφρῶς, διέσεισεν αἰφνιδίως τὸ σῶμα καὶ ἐφώνησε μεγαλοφώνως τ’ ὄνομά της μόλις δὲ εἶδεν αὐτὴν ἀνανήφουσαν, τὴν ἐκάθησεν εἰς τὸ κάθισμά της.
Ἡ Ῥουκὲ χανοὺμ συνῆλθε ταχέως καὶ ἀφοῦ ἔκλινε τὴν κεφαλὴν καὶ ἐκάλυψε τοὺς ὀφθαλμοὺς διὰ τῶν χειρῶν, ὡς ὁ ἀπὸ σκότους εἰς ζωηρὸν φῶς καὶ θάμβος προερχόμενος, ἁνήγειρε τὴν κεφαλήν, μειδιῶσα καὶ εὔχαρις.
