ἱκετευτικοῦ τὰς χεῖρας. Ἦτο ἡ μήτηρ τῆς Ῥουκὲ χανούμ, ἥτις τὴν συνώδευε πάντοτε εἰς τὸν οἶκον τοῦ ἰατροῦ. Εἰς τὴν ὅλην ἐν τούτοις ἔκφρασιν τῆς μορφῆς αὐτῆς, ὁσάκις μάλιστα ἔστρεφε τὸ βλέμμα πρὸς τὴν θυγατέρα της, διεφαίνετο ἔνθερμος καὶ περιπαθὴς μητρικὴ στοργή, πόθος δὲ καὶ εὐχὴ ἐγκάρδιος διὰ τὴν θεραπείαν της.
Ἡ ἑτέρα ἦτο ἡ Ῥούκε χαμούμ. Νεαρὰ 22 μόλις ἐτῶν, εἰς τὸ ἔαρ ἀκόμη τῆς ζωῆς αὐτῆς, ἦν ὠχροτάτη ἐκ φοβερᾶς ἀναιμίας καὶ λίαν ἰσχνή. Ἐφαίνετο τὸ δυστυχὲς πλάσμα ἐρείπιον ὡραίας ἄλλοτε καὶ δροσερᾶς νεότητος, ἥτις ἐπλάσθη ἐξ ὑακίνθων καὶ ἴων, διὰ νὰ μυροβολῇ καὶ εὐδαιμονῇ ἐν μέσῳ ἀνθέων καὶ ἐρώτων. Εἶχε πάλλευκον τὴν μορφὴν καὶ συμπαθεστάτην καὶ δύο ὀφθαλμούς, μεγάλους, εὐκύκλσυς, βαθυκυάνους καὶ ὑγρούς ὀφθαλμούς, ἀκτινοβολοῦντας νοημοσύνην καὶ περιπάθειαν ὑπὸ μακρὰς καὶ πυκνὰς βλεφαρίδας, ὀφθαλμοὺς γλυκυτάτους καὶ πλήρεις πυρὸς, οὓς ἐπέστεφον γραφικώτατα ὑπὸ τὸ σύμμετρον καὶ κατηφὲς μέτωπον,
δύο φρύδια,
δύο φείδια,
ἐνωμένα στόμα—στόμα…
κατὰ τὸν Ζαλοκώσταν. Ὅτε δὲ ἐμειδία, προσέκτα χάριν ἔκτακτον διὰ τῆς ἀμιμήτσυ διαστολῆς τῶν γραφικῶν χειλέων της, δι’ ὧν ἔστιλβον οἱ ἐξαίσιοι καὶ κανονικώτατοι μαργαρῖται τῶν καταλεύκων ὀδόντων αὐτῆς· καί, ὅτε ὡμίλει, ἔρρεεν ἀπὸ τοῦ συμπαθοῦς μικροῦ στόματος φωνή, ὑπόβραγχνος καὶ ἀσθενική, ἀλλ’ ἥμερος, γλυκεῖα καὶ ὡς μουσικὸς τόνος. Ἦτο περιβεβλημένη ἰόχρουν μεταξωτὸν χαρέμ, σύνηθες εἰς τὰς Ὀθωμανίδας ἔνδυμα, εἶδος δομίνου, περιδεομένου εἰς τὴν ὀσφύν. Αἱ χεῖρες δὲ αὐτῆς, λευκαὶ ἐπίσης, μικραί, τορευταί, ἦσαν κατάκοσμοι ἐκ δακτυλίων καὶ μὲ ῥοδοβαφεῖς τοὺς ὄνυχας. Καὶ διὰ μὲν τῆς δεξιᾶς ἐστήριξε τὴν κεφαλήν, τὴν δὲ ἀριστερὰν ἐξέτεινεν ἐπὶ τῶν γονάτων της.
Μετά τινας ἐρωτήσεις περὶ τῆς καταστάσεως τῆς ὑγιείας τῆς πελάτιδός του, ὁ ἰατρὸς μᾶς εἶπε:
