κ. Μαρίνῳ Κουτούβαλῃ]
ΙΑΝ τῶν θελκτικωτέρων ἀναμνήσεων, ἃς ἀπεκόμισα περὶ μικροῦ ἐκ τοῦ εἰς Θεσσαλονίκην λίαν εὐαρέστου ταξειδίου μου, ὀφείλω εἰς τὸν αὐτόθι καλὸν φίλον μου κ. Μαρῖνον Κουτούβαλην, ἰατρόν, λογογράφον καὶ ποιητὴν δόκιμον.
Τῇ παραμονῇ τῆς ἐκεῖθεν ἀναχωρήσεώς μου, ἐν τῷ περικαλλεστάτῳ καφεστιατορείῳ τῆς Γαλατείας, διηρχόμην ὥραν τινὰ μετ’ αὐτοῦ καὶ τοῦ ἀξιολόγου καὶ πολυπείρου διερμηνέως τοῦ Γεν. Ἑλληνικοῦ προξενείου κ. Νικολ. Ἀναστασιάδου, τοῦ ὁποίου ἡ συναναστροφὴ ἦτό μοι πάντοτε προσφιλής.
Ἐλέγομεν πολλὰ καὶ ποικίλα, ἰδίως περὶ τῶν ἐντυπώσεων καὶ τέρψεων, ἃς παρέσχε μοι ἡ ὡραία καὶ πολυδαίδαλες Θεσσαλονίκη μας, ἧς ἔπλεκον τὸ ἐγκώμιον μετ’ ἐκτάκτου ψυχικῆς διαχύσεως.
— Καὶ ἐν τούτοις, φίλε μου, μᾶς φεύγετε καὶ τόσῳ γρήγορα, ὡς χελιδών· εἶπέ μοι μετὰ μικρᾶς ἀθυμίας ὁ φίλος ποιητής.
— Ἐπανέρχομαι εἰς τὴν φωλεάν μου, ἰατρὲ φίλτατε· εἶνε καιρὸς καὶ ἀνάγκη πλέον, ἀπεκρίθην μετὰ τῆς αὐτῆς ἐκφράσεως.
— Ἀλλὰ θὰ μᾶς ἐνθυμεῖσθε κἄποτε, ἐλπίζομεν, ἐπανέλαβον μιᾷ φωνῇ οἱ φίλοι.
— Βεβαίως καὶ ἀναντιρρήτως πάντοτε. Ἔχω τόσας ὡραίας ἐντυπώσεις καὶ ἀναμνήσεις, ὡς μακρὸν ἐξαισίων μαργαριτῶν
