ΕΝΑ παιδάκι τὤχω, ἕνα μόνο…
ἥλιου ἀκτῖνα, χαραυγῆς ματιά!
ἄχ, καὶ τ’ ἀφίνω, μὲ θανάτου πόνο,
γιὰ νὰ βρεθῶ στὴ μαύρη ξενητειά…
Ἡ δόλια μου καρδιὰ στὸ στῆθος τρέμει,
καρδιά, ὁποῦ χωρίζει ἀπὸ τὸ παιδὶ —
σὰ φύλλο ποῦ τὸ δέρνουν οἱ ἀνέμοι
καὶ λές, στὴ γῆ θὰ πέσῃ ἀπ’ τὸ κλαδί…
Εἶνε πικρά, παιδάκι μου, τὰ ξένα,
κι’ ὁ χωρισμὸς εἶνε πικρὸς πολύ…
μὰ ἡ ξένη γῆ, χωρὶς ἐσένα,
διπλῆ πικράδα στ’ ὄνομα της κλεῖ…
Γαλάζιε οὐρανέ μου, γῆ χρυσῆ,
ποῦ τῆς καρδιᾶς μου νοιώθετε τὸν κτύπο…
γενοῦ πατέρας στὸ παιδί μου, ἐσύ,
καὶ σὺ μητέρα, ὅσαις μέραις λείπω…
Κι’ ὅσα παιδάκια, τοῦ μπεμπέ μου φίλοι,
ποῦ σὰν πουλάκια παίζουν κι’ ἀγαποῦν,
τὰ ροδινὰ μπροστά του ἀνοίγουν χείλη,
{{κσγ|μπαμπ}]ᾶ, μπαμπᾶ ποτέ τους νὰ μὴν ποῦν!
Γιατ’ ἂν φανῇ ἕνα δάκρυ του στὸ μάτι,
γιατ’ ἂν κοπῇ στὸ στόμα του ἡ μιλιά…
Παιδί μου, ἔχε ’γειά, καὶ σὲ κομμάτι
θὰ σ’ ἔχω στῆ θερμὴ μου ἀγκαλιά!…
(Ἀπὸ τοῦ ἀτμοπλοίου ἀποπλέοντος
ἐκ Πειραιῶς 18 Μαρτίου 1890)
Δ. Κοκκοσ
