— Ἆ! πόσον εἶμαι τεταραγμένος! Ριγῶ ἐκ φρίκης! Ἡ καρδία μου πάλλει, ὅπως πᾶσα καρδία, διατρέξασα κίνδυνον ὡς ὁ ἰδικός μου… Ὦ σύζυγοι! Ἄγριοι καὶ ἐξημερωμένοι, προγάστορες καὶ κομψοί, εὔπιστοι καὶ δύσπιστοι, στραβοὶ καὶ ἀνοικτομμάτηδες… σᾶς μισῶ! Ὦ γυναῖκες, καλαὶ καὶ κακαί, ὡραῖαι καὶ ἄσχημοι, πισταὶ καὶ ἄπιστοι, ξανθαὶ καὶ μελαγχροιναί, μουγκαὶς καὶ γλωσοῦδες… σᾶς ἀποστρέφομαι… Σᾶς ἀποστρέφομαι ἐκ βάθους ψυχῆς καὶ καρδίας. Ἤθελα νὰ ᾖμαι Νέρων, Καλλιγούλας Ἡλιογάβαλος, διὰ νὰ σᾶς… βασανίσω. Ἤθελα νὰ ᾖμαι Σουλτάνος, διὰ νὰ σᾶς… πνίξω! Ἤθελα νὰ ἦμαι Ἰνδὸς ἡγεμὼν, διὰ νὰ σᾶς καύσω ζωντανάς. Ἤθελα… δὲν ἐνθυμοῦμαι ἀκόμη τί ἄλλο ἤθελα, ἀλλὰ φοβοῦμαι ὅτι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἤθελα, δὲν εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον εἶπα.
— Ἆ ναί!… Πόσον εἶμαι τεταραγμένος! Πόσον ἡ καρδία μου πάλλει! Τρέμω ὁλόκληρος… Τρομερὰ ἡ ὀργὴ τῆς θαλάσσης ἥτις ἐξεγείρει τὰ μανιώδη κύματα. Τρομερὰ ἡ ὁρμὴ τῆς θυέλλης ἥτις ἐκριζοῖ τὰ δένδρα τοῦ δάσους. Τρομερὰ ἡ ὁρμὴ τοῦ ἐξογκωθέντος χειμάρρου ὅστις παρασύρει πᾶν ἀνθρώπινον ἐμπόδιον… Τρομεροὶ οἱ δικηγόροι εἰς τοὺς ὄνυχας τῶν ὁποίων ἐμπίπτεις, τρομεροὶ οἱ δικαστικοὶ κλητῆρες οἵτινες σὲ καταδιώκουσι, τρομεροὶ οἱ ῥάπται οἵτινες σοὶ στέλλουσι τοὺς λογαριασμούς των, τρομεροὶ οἱ οἰκοδεσπόται οἵτινες προπληρώνονται, τρομερὸν τὸ πῦρ, τρομερὸν τὸ ὕδωρ, τρομερὰ ἡ γυνή… τρομεροὶ.... καὶ αὐτοὶ ἀκόμη οἱ μονόλογοι.... Ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει
