Εἰπέ μοι, οἱ δύο τελευταῖοι στίχοι δὲν ἀρκοῦν ἆρά γε, αὐτοὶ καὶ μόνοι, νὰ παραστήσουν ὅλην την φρίκην καὶ τὴν εἰκόνα τῆς ἀγρίας θαλασσοταραχῆς ὑπερτέραν πάσης ἄλλης οἱαςδήποτε μακροσκελοῦς περιγραφῆς; Καὶ ἔχει ἀληθῶς τὴν δύναμιν ταύτην ὁ ποιητὴς τοῦ Γουμένου, τοῦ νὰ περικλείῃ τοὐτέστιν εἰς δύο, ἢ καὶ ἕνα πολλάκις, στίχους τὴν μεγαλοπρεπεστέραν σκηνογραφίαν τῆς ἀντικειμενικῆς φύσεως. Καὶ κατωτέρω διὰ δύο ἐπίσης στίχων ἡ εἰκὼν τῆς γαλήνης διαδέχεται τὴν τρικυμίαν, πραϋνομένην αἰφνιδίως ὡς διὰ θείας τινὸς δυνάμεως, διότι ὁ φονεύς, ἐν τῷ μέσῳ τῆς ἀπελπισίας τοῦ νὰ καταποντισθῇ,
θυμήθηκε τὸ Γούμενο· προφέρει τ’ ὄνομά του....
τὸ κῦμα, ποῦ τ’ ἀγροίκησε, συχάζει, γαληνεύει.
Ἐπεθύμουν νὰ σοὶ παραθέσω καὶ τοὺς κατόπιν, ὡς ἄλυσσον περιδεραίου ἐκ μαργαριτῶν ἀνελισσομένους, ὡραίους στίχους, εἰς οὓς παρίσταται ὁ φονεὺς ὀνειρευόμενος τὴν ἀποθέωσιν τοῦ Ἡγουμένου, οὗ τὸ ἅγιον λείψανον κατασπαζόμενος ἐν συντριβῇ μετανοίας, νομίζει ὅτι
πέρνει εὐωδιὲς τ’ ἀχεῖλι του, ἀκούει δροσιὰ ’ς τὸ στόμα.
ἀλλὰ διὰ νὰ αἰσθανθῇς τὸ κάλλος αὐτῶν πρέπει νὰ διέλθῃς ὅλον τὸ «Ὄνειρο» ἵνα μὴ ἀπωλέσῃς τὴν ἐν τῷ συνόλῳ ἑνότητα τῆς ἐντυπώσεως.
Τοιοῦτον ἐν συνόψει τὸ ποίημα τοῦ κ. Μαρτζώκη: ὁ Γούμενος τῆς Ἀναφωνήτρας. Σοὶ παρέθηκα ἁπλῆν σκιαγραφίαν ἄνευ τεχνοκριτικῆς, ὡς σοὶ εἶπον, ἀξιώσεως. Δὲν ἠξεύρω, οὔτε θέλω νὰ εἰξεύρω τί θὰ ἀπεφαίνετο περὶ αὐτοῦ ἡ συνωφρυωμένη τέχνη τῆς αἰσθητικῆς, μὲ τὰ δίοπτρα εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τὸ διϋλιστήριον ἀνὰ χεῖρας. Ἐγὼ ἠξεύρω μόνον ὅτι, ὅταν διῆλθον τοὺς στίχους τοῦ Γουμένου, ὅςτις ὑπὸ τὰ ὄμματά μου ἠκτινοβόλει ὡς λευκὴ αἰθερία ὀπτασία τοῦ θείου κάλλους, ἐνσάρκωσις τῆς ὑψίστης ἀρετῆς, ἥτις ἀναβιβάζει τὸν θνητὸν μέχρι τοῦ Θεοῦ, ἰσάδελφος τοῦ Ἐσταυρωμένου, ὅςτις ἀπὸ τοῦ σταυροῦ τοῦ μαρτυρίου ηὐλόγει τοὺς δημίους του, ἐγὼ ᾐσθάνθην ἐν ἐμοὶ πνεῦμα τι ἁγνείας, καὶ ὑπερφροσύνης, θείαν τινὰ αἴγλην εἰςδύουσαν εἰς τὰ μύχια τῆς ψυχῆς μου καὶ συνετρίβην καὶ κατενύγην, καὶ ἐδάκρυσα, καὶ ὡς δι’ ἀοράτου μαγικῆς κλει-
