καὶ ὁ ἄνθρωπος ὁ γήϊνος ὑποχωρεῖ ἐπὶ μικρὸν καὶ
τρέχει ν’ ἀνοίξῃ, ἀλλ’ ἔξαφνα ,γιὰ τὸ κλειδί, φουχτόνει
τὸ θεῖο σταυρὸ ποῦ κρέμεται ἀπὸ τὴν τραχηλιά του…
— «Στάσου, ποῦ πᾶς;…
βοᾷ καὶ αὖθις ἐν αὐτῷ ἡ ἄπειρος μακροθυμία τοῦ ἀληθοῦς χριστιανοῦ,
…σκοτίσθηκε, παπᾶ, τὸ λογικό σου
ἐκεῖνον ποῦ συχώρεσες ζητεῖς νὰ παραδώσῃς;
Καὶ οὕτω κατὰ τὰς ἀλλεπαλλήλους ἐκείνας ψυχολογικὰς μεταπτώσεις, ἐπέρχεται ἐν τέλει ἡ οὐρανία συγγνώμη καὶ τελεῖται ὁ ἐξιλασμὸς καὶ ἀπαστράπτει τὸ ἠθικὸν κάλλος τῆς ὑπερτάτης ἐντολῆς τοῦ Χριστοῦ παραγγέλλοντος ἀπὸ τοῦ σταυροῦ τοῦ ἱεροῦ του μαρτυρίου: Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν. Καὶ λήγει τὸ μέρος τοῦτο τοῦ ποιήματος διὰ τῶν ἑπομένων συγκινητικῶν στροφῶν:
Ὤ, ναί· τὸν ἐσυχώρεσα, καθὼς κ’ ἐσὺ μιὰ ’μέρα
ἐκείνους ποῦ πληγώσανε τ’ ἁγνὸ τ’ ἀθῶο κορμί σου·
σ’ εὐχαριστῶ, ποῦ μ’ ἄξιωσες, γλυκύτατε πατέρα,
τὸν ἅγιο πόνο νὰ αἰσθανθῶ, ποῦ αἰσθάνθηκε ἡ ψυχή σου.
Συχώρα με! συχώρεσε, Χριστέ, τ’ ἁμάρτημά του.
καὶ φύσησε ’ς τὰ σπλάγχνα του τὴν αὖρα σου τὴ θεία!
κάμε μετάνοια νὰ αἰσθανθῇ, φέξε μέσ’ ’ς τὴν καρδιά του…
Σῶσε, Θεέ, τὸ πλάσμα σου· Ἰησοῦ, κάμ’ ἐσπλαχνία!
Τὸ ἑπόμενον Γ′ μέρος τοῦ ποιήματος, ὑπὸ τὴν ἐπιγραφὴν τὸ Ψέμμα, ἀφιεροῦται ὅλον εἰς τὴν ἐξίσου ὡραίαν καὶ συγκινητικὴν σκηνὴν τῆς διασώσεως τοῦ συγχωρηθέντος ἁμαρτωλοῦ ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν προςδραμόντων τὴν πρωΐαν ὀργάνων τῆς ἐξουσίας καὶ καταζητούντων παρὰ τοῦ Ἡγουμένου τὸν φονέα. Καὶ ἐν ᾧ ὁ ἐν τῇ αὐτῇ Μονῇ συνασκητὴς, Νικήτας προτρέπει τὸν Ἅγιον νὰ παραδώσῃ τὸν ξενιζόμενον κακοῦργον εἰς τὴν νέμεσιν τῆς ἀνθρωπίνης δικαιοσύνης, ἥτις τὸν διαφιλονεικεῖ ἀπὸ τὴν ἐξ οὐρανοῦ ἐπιβαλλομένην συγγνώμην, καὶ προσπαθεῖ νὰ ἀναρριπίσῃ τὴν κατασιγάσασαν ἐν τῇ ἀδελφικῇ του καρδία φλόγα τοῦ μίσους καὶ τῆς ἐκδικήσεως κραυγάζων:
…τ’ ἀγαπημένου ἀδελφοῦ… τὸ αἷμα του πληρώσου…
τ’ ἀθῶο αἷμα μὴν ξεχνᾷς, εἶνε, παπᾶ, ’δικό του…
