τὸ θεῖον προςευχῆς, καὶ ἡ μυστηριώδης ἀνάτασις ψυχῆς εὐσεβοῦς πρὸς τὸν Πλάστην;
Καὶ οὕτως, ἑνῶ ὁ ποιητὴς παρέχει ἡμῖν τέλειον ὑπόδειγμα ἀληθοῦς χριστιανικῆς φύσεως ἐν τῷ προςώπῳ τοῦ ἥρωός του, προοιωνίζεται συγχρόνως καὶ τὴν προςεχῆ αὐτοῦ ἀποθέωσιν διὰ τῶν ἑξῆς ὡραίων στίχων ἀποπνεόντων ἄρωμα ἀληθοῦς χριστιανικῆς πίστεως:
…Τὸ μέτωπό του φωτεινὸ στεφάνι περιζώνει·—
ἄφθαρτο στέμμα, οὐράνιο, ποῦ ὁ Πλάστης τοῦ προσφέρει
γιὰ τὸ φθαρτὸ, τὸ γήϊνο, ποῦ ἦλθε νὰ τοῦ φέρῃ·
Διάφανο καὶ ἄσπρο σύγνεφο διπλόνει τὸ κορμί του.
λευκὴ πορφύρα, πὤφαναν, οἱ ἄγγελοι γιὰ στολή του.
Εἰς τὸ πρῶτον μέρος τοῦ ποιήματος τὸ ἐπιγραφόμενον ὁ Φονηᾶς, καὶ ἐξ οὗ ἄρχεται ἡ κυρία διήγησις, ὁ ποιητὴς περιγράφει διὰ ζοφερῶν χρωμάτων τὴν θυελλώδη καὶ ἐξηγριωμένην ἐκείνην νύκτα, καθ’ ἦν, ἐνῷ
’ς τὴ πλάσι μέσα τὴν ὠργισμένη
δέετ’ ὁ Γέρος· ἄγρυπνος μένει…
προσφεύγει αἴφνης εἰς τὴν Μονὴν ὁ καταδιωκόμενος φονεὺς ζητῶν ἔλεος καὶ σωτηρίαν. Τὸ μέρος τοῦτο τοῦ ποιήματος θὰ ἴδῃς ὅτι βρίθει ὡραίων πράγματι παρομοιώσεων καὶ εἰκόνων ἀμιμήτων, αἵτινες διαδέχονται ἀλλήλας γοργαί, ζωηραί, ῥαγδαῖαι καὶ μεγαλοπρεπεῖς, ὡς ἡ μανία τῶν στοιχείων, ἣν εἰκονίζει. Ἀλλ’ ὀφείλω νὰ μὴ παρέλθω ἀσημείωτον μίαν ἰδίως ἐξ αὐτῶν, δι’ ἧς ὁ ποιητὴς αἰσθητοποιεῖ τὴν προςευχήν τοῦ δεομένου Ἁγίου παρομοιάζων αὐτὴν πρὸς λευκὴν περιστεράν, διασχίζουσαν καὶ ἀνερχομένην τοὺς αἰθέρας ὑπεράνω τῶν κεραυνῶν καὶ τῆς θυέλλης:
Ἡ προσευχὴ του ’ς τὸ μαῦρο αἰθέρα
ἀσπρίζει, λάμνει σὰν περιστέρα,
σκορπάει τὰ νέφη, τρέχει, ἀρμενίζει,
τ’ ἀστροπελέκι παραμερίζει.
ἀστράφτει, λάμπει μεσ’ ’ς τὸ σκοτάδι
’σὰ οὐράνιο τόξο μέσα ’ς τὸν ᾅδη…
Σὲ ἐρωτῶ, φίλτατέ μοι, διερχόμενος τοὺς στίχους αὐτοὺς δὲν νομίζεις ἆρα γε ὅτι σὲ καταλαμβάνει αἴσθημά τι δέους ἅμα καὶ
