κατονομάζει τὸν φονευθέντα, καὶ ζητεῖ μετὰ δακρύων ἔλεος καὶ βοήθειαν. Εἰς τὸ ἀπαίσιον ἄκουσμα ἡ καρδία τοῦ ἀδελφοῦ κατασπαράσσεται· ἀλλ’ ἡ μακροθυμία τοῦ Ἁγίου ἀντὶ νὰ ζητήσῃ ἐκδίκησιν τοῦ ἀδελφικοῦ αἵματος, παρέχει τοὐναντίον συγγνώμην εἰς τὸν φονέα, τὸν περιθάλπει καὶ τὸν ἀποκρύπτει ἀπὸ τὰ ὄμματα τῶν μετὰ μικρὸν καταφθασάντων ὀργάνων τῆς ἐξουσίας, τὰ ὁποῖα, πρώτην τότε φορὰν ἐπὶ ζωῆς του ψευσθείς, ἀποπλανᾷ εἰς ἐναντίαν ὁδόν, μεθ’ ὃ διὰ λέμβου σώζει τὸν πρόςφυγα εἷς τὴν ἀπέναντι ἀκτήν.»
Το πλῆρες δραματικότητος καὶ ὕψους ποιητικοῦ γεγονὸς τοῦτο, ὅπερ αὐτὸ καθ’ ἑαυτὸ, ὡς ἐξετέθη ἀνωτέρω, ἀποκαλύπτων τὸ ὑπερκόσμιον τοῦ χαρακτῆρος καὶ τὴν ἰσόθεον αὐταπάρνησιν τοῦ Ἁγίου, λαλεῖ ἀμέσως καὶ ῥαγδαίως εἰς τὴν ψυχήν τοῦ ἀκροατοῦ, ἐξεγεῖρον ἐν αὐτῷ τὴν συντριβὴν ἅμα καὶ τὴν κατάπληξιν, πρέπει νὰ ἰδῇς ὁποῖον κάλλος καὶ οἵαν αἴγλην προςκτᾶται ὑπὸ τὸν ζωοποιὸν χρωστῆρα τοῦ κ. Μαρτζώκη, καὶ δι’ οἵων θαυμαμασίων στίχων διακρυσταλλοῦται καὶ ἀκτινοβολεῖ ἀπ’ ἀρχῆς ἕως τέλους τοῦ ποιήματος. Καὶ ἔτι πλέον ὁ ποιητής, πρὸς παραγωγὴν μείζονος καὶ καλλιτεχνικωτέρας ἐντυπώσεως, καὶ ἵνα καταστήσῃ τὸ ἔργον του μᾶλλον ἐποικοδομητικὸν καὶ ἀκροτέρας αἰσθητικῆς ἀρτιότητος, παρίστησιν ἐν τέλει τὸν φονέα, προτρέχοντα τοῦ χρόνου, συντετριμμένον ὑπὸ τοῦ ἐλέγχου καὶ τῆς μετανοίας εἰς ἣν διεφώτισε τὴν τέως σκοτεινὴν αὐτοῦ ψυχήν ἡ ἀγγελικὴ συγγνώμη τῆς τραυματισθείσης ἀδελφικῆς καρδίας, καὶ παριστώμενον ἀφανῆ μάρτυρα τῆς ἀποθεώσεως τοῦ Ἁγίου, ἣν ἀπέδωκεν αὐτῷ, ἅμα θανόντι, ἡ συνείδησις καὶ ἡ πίστις τοῦ λαοῦ.
Δὲν ἐπιχειρῶ νά σοι ὑποβάλω ὑπὸ τὸν αὐστηρὸν ἔλεγχον τῆς κριτικῆς καὶ νὰ ἀναλύσω ἐν ἀκριβολόγῳ λεπτομερείᾳ τὸ ἔργον τοῦ κ Μαρτζώκη, μὴ φιλοδοξῶν ἄλλως τε φήμην τεχνοκρίτου. Σοῦ ὑπεσχέθην νὰ σοῦ ἐκθέσω τὰς ἐξ αὐτοῦ ἐντυπώσεις μου καὶ ἀτομικὴν ὅλως γνώμην. Ἐκεῖνοι οἵτινες, ὡπλισμένοι μὲ τὰς καλλιλογικὰς διατάξεις τοῦ Ἐγέλου καὶ τοῦ Leveque, νομίζουν ὅτι ἀποφαινόμενον, περὶ τῶν ἔργων τῆς τέχνης, εἰσὶν ὑποχρεωμένοι νὰ διυλίσωσι καὶ τὰς τελευταίας ἀδιοράτους λεπτομερείας ἑνὸς ἑκάστου αὐτῶν, πιθανὸν νὰ ἀνακαλύψωσι καὶ τεχνικὰ τοῦ ποιήματος ἁμαρτήματα, τὰ ὁποῖα ἐγὼ οὔτε ἐφρόντισα, οὔτε ᾐσθάνθην τὴν ἀνάγκην νὰ ἐξονυχίσω, αἰτιώμενοι ἴσως αὐτοῦ τὴν μὴ ἔντεχνον καὶ ὀργανικὴν κατάταξιν τῆς ὕλης, ἢ τοὺς ἐνιαχοῦ τυχὸν πλατειασμούς, τὴν ὑπερβάλλουσαν πιθανὸν συνοχὴν ἐν τῇ
