Ἐν Ἀθήναις, Ἰανουάριος 1890.
- Φίλτατέ μοι,
..Ἂς φλυαρῇ ὅ,τι θέλει ἡ λεγομένη παρ’ ἡμῖν κριτική, ἐκεινη τοὐλάχιστον — καὶ αὐτή ἐπικρατεῖ ἀτυχῶς σήμερον εἰς τὰς στήλας τῶν ἐφημερίδων — ἥτις, ἀνάλογος πρὸς τὰ θεατρικὰ καὶ ἑἑτεροπρόςωπα γραΐδια τὰ ἐπαγγελλόμενα τὸ ἔργον τῆς προξενητρὶας, ἐπαγγέλλεται καὶ αὕτη μετὰ κωμικῆς σοβαρότητος νὰ ὑπερτιμᾷ ἢ ὑποβιβάζῃ, κατὰ τὸ δοκοῦν ἑκάστοτε, καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ εὐγενῆ προϊόντα τῆς διανοίας. Ἐγὼ τοὐλάχιστον πιστεύω ἀδιστάκτως ὅτι τὴν ἐπιτυχίαν ἑνὸς ὡραίου ποιήματος δύνασαι ἀσφαλέστερον νὰ κρίνῃς διὰ τῆς ἰδίας σου καρδίας. Ὅταν ὁ ποιητής, οἱοςδήποτε οὗτος, κατορθόνει νὰ εἰςδύῃ εἰς τὰ μύχια αὐτῆς, καὶ νά σε συγκινῇ, νὰ σοῦ διαθρύπτῃ τὴν ψυχὴν καί σε ἠλεκτρίζῃ εἰς ἐνθουσιασμὸν μεταρσιῶν σε ἐπὶ τῶν πτερύγων τῆς φαντασίας του ὑπεράνω τῆς συνήθους πεζότητος τῆς καθημερινῆς ζωῆς εἰς ἄλλον εὐγενέστερον κόσμον, τότε, πίστευσέ με, δὲν ἔχεις ἀνάγκην νὰ κρατῇς συγχρόνως καὶ τὸ σφυγμόμετρον τῆς κριτικῆς διὰ νὰ ρυθμίζῃς τὴν θερμοκρασίαν τῶν αἰσθημάτων, τὰ ὁποῖα διεγείρονται καὶ πλημμυροῦσιν ἐν σοι ὑπὸ τὴν αὐτόματον ἐκείνην ἐντύπωσιν.
Τοιοῦτον ποίημα, ἓν τῶν ἁγνοτέρων καὶ εὐοσμοτέρων ἀνθυλλίων τοῦ νεωτέρου ἑλληνικοῦ Παρνασσοῦ, ἐκ τῶν ὀλιγίστων κατ’ ἐμὲ καλλιτεχνημάτων, ὅσα ἔχει νὰ ἐπιδείξῃ ἡ φιλολογικὴ παραγωγὴ τοῦ λήξαντος ἔτους, εἶνε ὁ Γούμενος τῆς Ἀναφωνήτρας, ὃν ἐπ’ ἐσχάστων ἐφιλοτέχνησεν ἡ πλαστικὴ καὶ θερμουργὸς γραφὶς τοῦ κ. Ἀνδρέου Μαρτζώκη, τοῦ ἡδυμόλπου
