A τὸν δείρῃς σὲ παρακαλῶ, θεῖε· ἆ! κατήντησε πλειὰ ἀνυπόφορος! ἐβρυχήθη ἡ δεσποσύνη Χρυσάνθη Μπερουκίδου.
— Μπᾶ τὸ τρελλόπαιδο! ἀνοησίαις ἔχομε πάλι; αἴ;
— Νὰ τὸν δείρῃς, θεῖε μου! εἶνε ἀδιόρθωτος! αὐτὸ μόνον σοῦ λέγω!
Καὶ πράγματι ὁ Τάκης ἦτο πολύ, πολὺ ταραξίας καὶ ἀθυρόστομος. Εἶχε καταντήσει ὁ κακὸς δαίμων τοῦ κομμωτηρίου τῆς δεσποσύνης θείας του. Ὁ μικροσκοπικὸς Σατανᾶς ἐννόει νὰ χώνεται παντοῦ καὶ νὰ μετακινῇ τὰ πάντα ἐκ τῆς θέσεώς των. Ἀπό τινων ἡμερῶν τὰ εἶχε βάλει συστηματικῶς κατὰ τῆς πλουσίας καὶ ξανθοχρύσου κόμης τῆς Χρυσάνθης, τὴν ὁποίαν ὅλοι ἐθαύμαζον καὶ ἐζήλευον καὶ μὲ τὴν ὁποίαν μάλιστα τελευταῖον ὁ γραμματεὺς τοῦ Εἰρηνοδικείου κ. Παραβλόπουλος, ἀρκετὰ ρωμαντικὸς καὶ ἀρκετὰ μύωψ, εἶχεν ἐρωτευθῇ τρομερά.
Ἀλλ’ ὁ Τάκης μὄλα ταῦτα ἦτο πολὺ ἀδιόρθωτος καὶ ταραξίας. Τὴν ἡμέραν δ’ ἐκείνην ἐνώπιον τοῦ κυρίου αὐτοῦ εἶχε ῥίψει
